(nog geen foto’s vanwege beperkte internet ontvangst!)
We zijn gisteren naar Miami gevlogen vanuit Curacao en sliepen vannacht in een hotel bij het vliegveld. Voor wie het niet weten, we zijn niet onderweg naar de camper, maar gaan twee weken zeilen op een catamaran in de Britse Maagden eilanden! Mogelijk een volgend avontuur, maar met een veel hogere drempel dan met een camper door de VS trekken, dus eerst maar eens een boot huren voor een paar weken!
Ik ben al om zes uur wakker (zeven uur Curacao tijd), heb een redelijk betrouwbare interne klok en ik probeer nog even te slapen, maar mijn hersenen zijn aan en dus lig ik eigenlijk met ogen dicht over van alles na te denken en is de ‘sleep mode’ ver te zoeken. Om half zeven pak ik mijn mobiele telefoon er bij, check appjes en surf een beetje op Facebook. Nederland is al zes uur wakker en dus is er ’s ochtends vroeg altijd wel iets te lezen en het is een prima manier om wakker te worden.
Om zeven uur ligt Thom nog lekker diep in slaap en besluit ik op te staan om te gaan sporten. Dat zal er de komende dagen wat minder van komen, dus dan heb ik nog mooi een sessie in de pocket. We moeten over een uur een beetje in actie komen, want ik heb een pakketje met een schilderijtje dat opgestuurd moet worden naar de Portrait Society of America en we moeten ook nog even langs de WallGreens (grote drogist) lopen een paar blokken verderop voor wat zeeziekte pilletjes e.d.
Rond een uur of half elf zitten we bij de gate te wachten op de volgende vlucht. Vanavond slapen we op de boot! We moeten nog even geduld hebben, uiteindelijk komen we pas om 17:00 aan bij de haven. De taxis op St Thomas zijn een soort busjes en rijden langs verschillende locaties om mensen af te zetten en wij zijn één van de laatste. Gelukkig is de ‘office’ nog open en voor we het weten, staan we op de steiger bij de boot. Hij is groot, maar omringt door nog veel grotere en dus voelen we ons niet heel erg geïntimideerd…een klein beetje maar :-).
Vanaf morgen krijgen we voor twee dagen een kapitein aan boord en dus raad Christie van de office ons aan om vanavond nog naar de supermarkt te gaan, zodat we morgen bijtijds kunnen vertrekken en we zoveel mogelijk tijd met de kapitein door kunnen brengen. Poeh…ik heb niet zo heel veel puf meer, maar als we een uurtje op de boot rommelen en ik de tassen maar meteen uitpak (hebben we dat ook gehad), besluiten we toch op pad te gaan. De supermarkt ligt niet heel ver weg dus we gaan lopen (1 kilometer). Na een paar honderd meter worden we al opgepikt door iemand die ons een stukje meeneemt. Dit gaat lekker soepel! In de winkel besluiten we groot in de slaan (nog niet voor de hele vakantie, maar aan boord is er écht helemaal niks! Nog niet eens een zoutvaatje! dus dan heb je toch al snel een hele kar vol ook al is het maar voor een paar dagen). Hoe we het allemaal weer buiten de boot krijgen…we hopen iemand om te kunnen kopen om ons even te brengen! Thom is hier veel beter in dan ik en na een paar keer nul op het rekest, spreekt hij een man aan met een pickup, die zit te wachten en hij vindt het prima om ons voor 10 dollar met al onze spullen even af te zetten bij de haven. Daar vinden we snel een ‘kruiwagen’ en rond acht uur staat alles opgeborgen en uitgepakt in de kasten! Yeah! Nu maar even snel een boterhammetje eten en dan gaat Thom op onderzoek uit op de boot en ga ik lekker een serietje kijken, zit een beetje vol voor vandaag. Morgen krijgen we Steve aan boord voor twee dagen en dat vind ik best wel spannend. Ik vind dat niet een ideale situatie om twee dagen met iemand die we niet kennen op pad te gaan. We besluiten dat we het liefst morgen eind van de dag terug de haven in varen en onze kapitein lekker in zijn eigen bed kan slapen. Dat schept een beetje ruimte in de situatie.
