21 mei: Rose Lake

Rije rije rije in een wagentje…we hebben aardig wat uren in de auto doorgebracht vandaag. Van Idaho naar Montana en weer terug Idaho in (de laatste staat heeft een hele rare vorm en grenst via een soort uitstulpsel aan Canada). We hebben in het totaal 320 mijl oftewel 512 km gereden, we rijden niet zo snel, stoppen regelmatig dus in het totaal zo’n 10 uur mee bezig geweest. Dat is toch langer dan we hadden verwacht.

Het was een beetje spannend waar we vandaag uit zouden komen. We worden steeds wat losser in het plannen van de bestemming. We rijden een bepaalde route en dan is het erg leuk om je te laten verrassen waar je besluit te stoppen. In dit geval was het iets wat spannender, omdat morgen Memorial weekend begint en zo’n beetje het hele land op vakantie gaat. Samen met Labor day, één van de twee drukste weekenden van het jaar. Op Memorial Day herdenken de Amerikanen alle mannen en vrouwen die hun leven zijn verloren in de strijd om…tja das een goede vraag…. In ieder geval zijn het allemaal oorlogshelden/slachtoffers.

Omdat we geen idee hadden waar we ongeveer zouden zijn rond deze tijd, hadden we geen camping gereserveerd en was het hopen op een leuk stekkie. De meeste campings hebben een reserveringssysteem, maar er zijn er ook een boel die op basis van ‘first come, first serve’ werken en dan is het dus gewoon een kwestie van op tijd komen en een beetje geluk. Een andere optie is boondocken, maar daar moet je meestal wel even wat zoektijd voor uittrekken. In geval van nood kun je altijd bij een Walmart gaan staan. Terwijl we aan het rijden waren, kregen we het toch wel een beetje benauwd, want er waren niet zo heel veel campings onderweg. Ik reed en Thom raadpleegde de computer en een aantal camping apps. Er bleek een meertje te zijn redelijk in de buurt van de snelweg, waar een bootramp was met een parkeerterrein waar je ook 3 dagen maximaal mag kamperen. Via google maps leek het een leuk stekkie dus wij er op af.

Met zo’n grote combinatie moet je wel goed opletten waar je inrijdt, want je kunt niet zomaar keren. We reden niet in één keer goed, dus moesten we….inderdaad! KEREN! We worden er al heel handig in en de samenwerking gaat geweldig (niet cynisch bedoeld) dus dat varkentje hadden we snel gewassen. Toen een stukje terug voor de gemiste afslag. Staat er bij de afslag een camper klaar om de weg in te slaan! Zo vlak voor het einde, is dat echt super irritant! Maar ze stonden stil op de weg, dus HOP wij de afslag in! Even passen en meten en maar hopen dat we goed zaten! Aan het einde van het weggetje kwamen we bij een schattig meer en inderdaad parkeergelegenheid. De camper kwam achter ons aangereden en zij staan hier nu ook een stukje verderop.

We raakten met ze in gesprek nadat we (met wat moeite) de combinatie hadden losgekoppeld en alle poten hadden uitgezet. Fulltimers die een jaar geleden hun baan hebben opgezegd. Ze vertelden dat ze deze levensstijl nooit hadden kunnen oppakken waar het niet voor een nieuwe wet die zorgverzekeraars verbiedt mensen te weigeren op basis van hun ziektegeschiedenis. Hij was aan longkanker geopereerd toen hij nog voor een werkgever werkte (via welke hij verzekerd was) en vertelde dat hij nooit een nieuwe verzekering had kunnen krijgen als hij was gestopt met zijn baan.

We staan nu op een prachtige plek met uitzicht over een meer. Dit is echt berenterritorium dus toen Thom nog even wat uit de berging moest pakken, was hij daar toch niet helemaal gerust op 🙂 Geen eten buiten laten staan dus, zelfs geen half afgekloven botje van Bick!

Er is hier iets geks aan de hand met alle bomen! Allemaal kaal!

lunch stekkie

de regen zit ons op de hielen