Om zeven uur gaat de wekker, beetje om tijd opstaan om de warmte voor te zijn en het todo lijstje af te werken. Eerst alle koffers weer inpakken, camper schoonmaken, gas afsluiten, ductapeje op een luik op het dak, dat door de wind heel langzaamaan open gaat. Dat moeten we in augustus repareren. Verder natuurlijk koelkast leeg en alles dat niet houdbaar is moet helaas weg. Sue strooit de muesli uit voor de vogels en woestijnratjes in de omgeving. Dan rijden we eerst naar de dump station op de camping om de tanks te legen en dan door naar de Apple Store waar Ric een afspraak heeft. Haar telefoon gaat om de haverklap uit. Ze blijkt recht te hebben op een nieuwe, maar die hebben ze niet op voorraad. Erg jammer, nu moet ze nog even wachten tot ze weer in Nederland is. Maar wel fijn dat ze dan een nieuwe krijgt. Sue, Ilse en ik waren alvast doorgereden naar de storage. We hebben daar nog wel een uurtje nodig om de fietsen weer terug te zetten, een trickle charger op de accu aan te sluiten en nog wat kleine dingen.
Om half drie zijn we klaar. Heel netjes op tijd, want we wilden om 3 uur op het vliegveld zijn. We hebben om 5 uur een vlucht naar Dallas, waar we een nachtje slapen om morgenvroeg via Miami terug te vliegen naar Curacao. Het gaat allemaal heel soepel en we hebben zelfs tijd om nog even wat eten te halen.
Als de volgende ochtend om 5 uur de wekker gaat en ik het licht aan doe, kijkt Ilse op haar telefoon en zegt verschrikt en geïrriteerd dat het 3 uur ‘s nachts is! ‘Ga weer slapen Bianc, kijk hier op mijn telefoon: 3 uur en die heeft het altijd bij het rechte eind!’ Ze draait zich om en stopt de doppen weer in haar oren. Ik doe het licht uit, maar kijken op mijn mobiel: tja toch echt 5 uur hier in Dallas. Ik zie nu ook licht in de slaapkamer van Sue en Ric. ‘Ils! Opstaan! Het is echt 5 uur.’ ‘Hoe kan dat nou roept ze uit!’ Ik kan niet reageren, moet me rustig houden en niet te veel praten, want anders ben ik de hele ochtend misselijk. Ben niet zo goed in heel vroeg opstaan haha! Als we de gordijnen openslaan, zien we dat het buiten flink te keer gaat: storm met onweer. Ik opper om de tv aan te zetten om te kijken wat ze daar zeggen en er blijkt een enorm front over de VS te trekken met zelfs tornado waarschuwingen. Gelukkig trekt het naar het noorden en lijkt de route Dallas – Miami vrij van dit noodweer. Ik heb ook geen email gekregen van American Airlines. De man bij de balie beneden ziet het somber in en voorspelt ons dat we een vlucht wel op onze buik kunnen schrijven. Ik neem het met een korreltje zout, het zal wel loslopen (hoop ik!). En inderdaad verder geen vertragingen en een soepele verbinding in Miami. We hebben wel geluk hoor, want de Uber chauffeur die ons gisteren naar het hotel reed, vertelde dat de dag er voor het zo’n slecht weer was in Dallas dat allerlei vluchten gecanceled waren of uitgeweken naar anders steden!
En nu weer thuis! Even schakelen, maar wat hebben wij een geweldige roadtrip gehad. Zoveel moois weer gezien en het was super gezellig en ondanks dat we heel veel hebben gedaan, toch heel relaxed. We blijken een dream team en ik ga heel graag met deze meiden nog een keer op avontuur!