We zijn de in de afgelopen jaren al naar veel sportwedstrijden geweest, maar hadden nog nooit een basketbal wedstrijd gezien. Thom had gezien dat er in Phoenix een NBA wedstrijd was en dat in combinatie met het warmere weer een goede reden om naar Phoenix te gaan voor een paar dagen! Dus we hebben Prescott gisteren gedag gezegd en staan nu op een erg mooi park, waar we volgens Thom nog niet geweest waren, maar waarvan we allebei toen we hier binnen reden, meteen zeiden: Yep we hebben hier al een keer gestaan! Deze reis staat een beetje in het teken van herhaling (we hadden Heber, Moab en Fruita allemaal al bezocht), maar het maakt ons niks uit, als het leuk is, is het leuk! De camping waar we staan, daar lopen weer allemaal mooie MTB trails rondom en het is echt een luxe om niet eerst in de auto te hoeven stappen, maar meteen vanaf de camper met de fiets op pad te gaan. Toen we vanaf Prescott naar beneden (letterlijk en figuurlijk) reden, zagen we plotseling weer allemaal grote Lucky Luc cactussen! Zo mooi! Hier op de camping staat er ook een boel en ze hebben iets heel majestueus.
Voordat we eind van de middag naar het stadion rijden, fietsen we nog een mooi scenic rondje. Helaas zitten we een beetje te kibbelen en dan is fietsen plotseling een stuk minder gezellig, dus de schoonheid gaat dit keer een beetje aan ons verloren. Ach ja, kan gebeuren, het is niet altijd rozengeur en maneschijn en voordat we naar de wedstrijd gaan, hebben we het weer goed gemaakt!
Het is ongeveer een uur rijden en we krijgen een flashback van toen we hier in 2015 onze reis van een jaar begonnen. We moesten ongelooflijk veel rijden naar allerlei winkels, omdat de camper die we hadden gekocht helemaal leeg werd opgeleverd. Op zich helemaal niet erg, maar Phoenix is één van de meest uitgestrekte steden die we hier in de VS hebben aangedaan. Ik heb er toen ook over geschreven, wil je van de ene kant van de stad, naar de andere dan ben je gerust 2 uur onder weg. Ongeveer dezelfde afstand van Amsterdam naar Maastricht, give or take een half uur.
De wedstrijd begint om zeven uur en aangezien we er al om half zes zijn, kunnen we lekker dichtbij het stadion in een parkeergarage parkeren. Ideaal. We lopen nog even een stukje door de stad, voordat we naar binnen gaan. Het is zo’n typische Amerikaanse downtown van een grotere stad met veel kantoren, hoge flatgebouwen, drukte en weinig charme. Het stadion daarentegen is erg mooi, met een enorme glazen gevel en binnen rondom de arena allemaal verschillende eettentjes. We schrikken ons wel een hoedje van de prijzen, voor twee burgers met friet, een cola en een water rekenen we 45 dollar af!! Nou ja, het hoort er een beetje bij en al toetje drinken we koffie en delen we een mega grote chocolate chip koekje! Thom koopt nog een leuke pet van de Phoenix Suns, we moeten natuurlijk wel een beetje fan kleding aan :-).
De wedstrijd is heel leuk om te zien. De teams zijn echt wel aan elkaar gewaagd en je kunt het goed volgen. Bij American Football bijvoorbeeld worden heel veel schijnbewegingen gemaakt met de bal, waardoor je als kijker ook vaak niet doorhebt waar dat ding nou is! Hier zitten we vrij dichtbij het veld en eigenlijk is het een relatief simpel (qua regels) spel. Natuurlijk gaan sommige nuances aan ons verloren dus af en toe schieten er allerlei fans om ons heen omhoog met hard boe geroep tegen de scheidsrechters en hebben wij helemaal gemist wat het probleem is!
Alles bij elkaar duur het een dikke twee uur (ze spelen vier x 12 minuten met allerlei breaks tussendoor). Het is continue kakofonie van muziek, geroep van publiek en van een commentator die tussendoor van alles aankondigt. Op een gegeven moment zien we een koppel binnen komen lopen met een piep klein baby’tje en zijn helemaal opgelucht als ze een koptelefoontje voor het kleintje uit de tas halen. Dit is niet echt een omgeving voor zo’n klein kindje.
We kijken naar de wedstrijd, maar ook om ons heen naar wat voor soort mensen nou naar zo’n match komen kijken. De kaartjes zijn verre van goedkoop (boven in de top al 60 dollar en wij hebben iets van 150 dollar betaald). We weten ook dat de kaartjes voor de eerste drie rijen direct aan het speelveld, loeiduur zijn en dus het is leuk om een beetje te kijken wat voor mensen daar nou zitten. We spotten bijvoorbeeld twee koppels met duidelijk wat stoere mannen met geld en dames aan hun arm in weinig verhullende korte broekjes en topjes, die om de haverklap opstaan en draaikontend heen en weer te lopen. Heel leuk natuurlijk om te speculeren over hoe en wat.
Al met al echt heel leuk om een keer mee te maken! De spelers zijn inderdaad ongelooflijk lang, al valt dat ook wel een beetje weg omdat ze allemaal zo lang zijn. Thom zoekt op een gegeven moment op wat deze jongens nou verdienen….rond de miljoen dollar per jaar!! WAUW!
Mc Dowell Regional Park 
Onze nieuwe plek 
