15 feb: Fietsen en The Strip

Wow, gisteren was echt een dag van contrasten! In de ochtend waren we gaan fietsen hier in de omgeving en ’s avonds zijn we de stad in gegaan. Twee totaal verschillende werelden op 30 autominuten afstand van elkaar.

In de omgeving van het dorpje Blue Diamond (hier 10 mijl verderop) zijn we gaan fietsen. Het is een plaatsje dat rond 1850 ontstond, omdat het een goede tussenstop was voor reizigers. Heel klein, met een hele ouder general store, een privé parkje dat alleen toegankelijk is voor de bewoners van het dorp en een zwembad waarvoor een collecte bus bij de kassa staat om het onderhoud te betalen. Een heel grappig winkeltje waar ze wat basic dingen verkopen, je koffie kunt krijgen en waar natuurlijk ook een aantal fruitautomaten staan!

De General Store in Blue Diamond, een piepklein dorpje met iets van 280 inwoners.

De fruitautomaten in de winkel

De omgeving is waanzinnig. Een enorm wijds landschap dat aan één kant omringt wordt door prachtige kale, met rode steen doorspekte bergen. In dit gebied zijn heel veel mountainbike trails en het is echt geweldig om doorheen te fietsen. Afwisselend rij je langs een soort palmachtige cactussen, via rivierbeddingen en platgewalste gladde trails die waanzinnig fietsen. Er schijnen hier wilde paarden en ezels rond te lopen en ook de befaamde woenstijn schildpad. Toen Thom ging informeren bij een fietsenwinkel naar de trails, moest hij een formulier ondertekenen, waarin hij beloofde ze niet te benaderen, tenzij ze de weg proberen over te steken, dan moet je ze helpen en je moet ze altijd van voren benaderen anders zouden ze zo schikken dat ze in hun broek zouden piesen en daardoor schijnen ze het loodje te leggen! We hebben er helaas nog geen gezien 😀

Mijn fietstechniek wordt steeds beter. Ik heb een boek gekocht over mountainbike technieken en dat is heel leerzaam. Het eerste waar ze daarin op hameren, is de ‘attack position’: billen net iets achter het zadel, navel boven je trappers, rechte rug, schouders naar achter, ellebogen naar buiten en armen in een hoek van ongeveer 90 graden. Ik heb hier gisteren eens op gelet en het helpt vooral heel goed in de downhill stukken en zorgt er voor dat je geen ‘death grip’ hebt op je stuur, waardoor je niet goed kunt sturen. Thom was helemaal verbaasd over de stukken waar ik nu naar beneden durfde, soms waar hij zelfs even dacht ‘zo dit is stijl!’. Het grappige is, ik ben geen dare devil, je zult mij mijn verstand niet snel op nul zien zetten en wel zien waar het schip strandt. Ik ben iemand van de techniek, of het nou gaat om het leren van een nieuwe taal, schildertechnieken of mountainbike skills; ik ga er over lezen, volg een masterclass of lessen en ga het dan in de praktijk brengen, liefst meteen in één keer goed :-). Dat perfectionisme kan ik steeds beter loslaten en kan je bij mountainbiken helemaal vergeten, ik heb aardig wat blauwe plekken opgelopen, maar het lijkt zich nu wel terug te betalen!

Trail bij Blue Mountain

Toen we terugreden naar de camping, kwamen we langs een bezoekerscentrum van de regio waar je ook een soort scenic loop kunt rijden met de auto. Omdat het Presidents day weekend is, was de toegang gratis en dat kon je zien! Je zag de trail de bergen in rijden door de file van auto’s die daar stapsvoets achter elkaar aan tuften. Wij Europeanen denken dan meteen: als het even kan komen die Amerikanen hun auto liever niet uit! Je gaat toch niet in de file zo’n route rijden, ‘defeats the purpose!’. Anyway, wij willen ‘m ook nog een keer gaan fietsen maar dat zal na het weekend worden!

De rest van de dag lekker rondom de camper doorgebracht. Thom geslapen, ik lekker boekje gelezen en serietje gekeken. We hadden het gevoel dat we wat teveel zon hadden gehad, ook al voelde het niet koud, je zit hier toch op zo’n 800 meten hoogte, waardoor de zon sterker is.

De Strip is echt ongelooflijk. We waren er denk ik rond een uur of half zeven en natuurlijk was het bomvol. We konden wel heel makkelijk parkeren in een parkeergarage van een hotel/casino (ze zijn alleen maar blij dat je bij hun komt staan) en waren zo meteen in het centrum. Je moet je voorstellen dat het een weg is van zo’n 6 kilometer lang, rustig 8 banen breed, waarlangs allemaal enorm grote en hoge hotels staan. Omringt door digitale billboards die reclame maken voor allerlei shows. Om het wandelend publiek te scheiden van het wegverkeer, hebben ze veel skywalks aangelegd die alle hotels en casino’s weer met elkaar verbinden. Dus je loopt een stukje buiten en dan weer een stuk door een casino en dan weer een stuk buiten enzovoorts. Op verschillende plekken kun je ook de weg oversteken via wandelbruggen, waardoor je een gaaf uitzicht heb over de hele Strip. De bewegwijzering in de casino’s is nihil, ze laten je liever dwalen door rijen van kleurige gokautomaten, dan dat ze de kortste route weer naar buiten wijzen!

Wij kwamen vlakbij het Bellagio hotel de garage uit. Dat hotel is onder ander bekend om zijn enorme fonteinen. We stonden daar net een paar minuten toen plotseling uit speakers Michael Jacksons ‘Billy Jean’ klonk en de fonteinen tot leven kwamen. Spectaculaire show!

Verder zie je overal cartoonfiguren en prachtige meiden in veren kostuums, waarmee je op de foto kan. Het was natuurlijk valentijnsdag dus ook veel koppeltjes die op ‘date night’ waren en helemaal tip top aangekleed. Vrouwen in hoge hakken die, naar mate de avond vorderde, en masse steeds moeilijker liepen. Ik gooi mijn kont tegen de krib om zoiets commercieels als Valentijn en had lekker mijn paarse tuinbroek en gympen aan getrokken 🙂 Ik tut me wel op een andere avond op!

Heel interessant om te zien dat het ene casino het andere niet is. De sfeer is duidelijk anders dan in Laughlin. Daar brachten wij het leeftijdsniveau 30 jaar omlaag, maar hier loopt echt van alles door elkaar. Hier zie je dat het meer echt een avondje uit is voor mensen, de sfeer is gezelliger en de casino’s ook mooier. We gingen met de intentie om ook een gokje te wagen, maar hebben het uiteindelijk niet gedaan, vonden het leuker om het allemaal een beetje te aanschouwen en voelde niet de behoefte om mee te doen. Thom zei: ‘misschien zijn we hier wel te serieus en te analytisch voor: we gaan er sowieso vanuit dat we gaan verliezen!’

Effe administratie doen, we werden gisteren aangesproken door een politie agent toen we het park op kwamen rijden omdat we te hard reden (25mph ipv 15mph). Een heeeel onprettige man! Maar we kwamen er met een waarschuwing vanaf en toen bedacht Thom dat het geen overbodige luxe was om eens even uit te zoeken waar onze license and registration waren (ergens in de camper 🙂

De zandbak van Bickel! 🙂 Lekker in de schaduw en dan weer in de zon. In de schaduw is het hier eigenlijk best fris overdag, maar in de zon weer best warm. Dus zij wisselt zo elke 15 minuten haha!