5 oktober: Clara jarig en wederom noodweer

Het noodweer van gisteren overleefd, zaten we vanmorgen gezellig aan het ontbijt met zijn allen want Clara is jarig! Het zal in ieder geval een verjaardag worden om nooit te vergeten (lees verder)! Claar heeft van ons een helikoptervlucht over de Grand Canyon cadeau gekregen, dat gaan we volgende week met zijn vieren doen! Wij hadden dat al cadeau gekregen van mijn familie, dus heel leuk om met zijn vieren te gaan doen. Allemaal nog nooit in een helicopter gevlogen!

We besloten al snel om vandaag door te rijden naar Lake Powell, het regende pijpenstelen en het tripje dat we vandaag wilden maken, was waarschijnlijk te modderig. Wel heel jammer, want The Valley of the Gods is wel een aanrader!

We reden rond een uur of vier ’s middags het Glen Canyon National Park binnen en bij de poort kregen we het nieuws dat het zo had geregend dat door een overstroming delen van de weg waren weggeslagen en we waarschijnlijk niet bij het strand konden komen! Dat was balen, want dat was juist het bijzondere van deze plek. We reden het terrein op en zagen dat we inderdaad hogerop konden staan, maar besloten toch nog even door te rijden om polshoogte te nemen bij het strand. Wat bleek? Het stond helemaal vol met campers! We snapten er niks van, hoe waren die nou bij het strand gekomen? We besloten de camper even langs de kant te zetten en Thom ging op de fiets op onderzoek uit.

We stonden een beetje te kijken en zagen inderdaad enorme geulen en gaten in één van de paden naar het strand. Daar konden we onmogelijk langs! Een motorrijder kwam op dat moment vanaf het strand omhoog gereden en ik vroeg hem of al die mensen daar overvallen waren door het weer. Dat bleek inderdaad het geval te zijn. Het had vanmiddag nog enorm geregend en de meesten die we zagen staan, waren hier toen al.

Toen Thom terugkwam, was hij helemaal positief gestemd, want volgens hem konden we toch prima bij de waterrand komen. Als we hem op de fiets zouden volgen, dan kon hij precies aanduiden waar de ondergrond goed genoeg en hard was. Het is zo te gek dat ik ook gewend ben om met de combinatie te rijden, want het was best een pittig stukje, maar ik vertrouw op de auto en het ging super goed! Had ‘m wel in zijn 4×4 stand staan, dan kan hij wat ruller zand helemaal goed aan. Thom leidde ons prima en na 10 minuten stonden we beneden! Ik weet dat het misschien een beetje over de top begint te klinken, maar weer een geweldige plek! Voor 12 dollar per nacht staan we direct aan het meer. Er zijn verder geen voorzieningen, maar die hebben we allemaal zelf bij ons, dus dat is geen enkel punt!

Tja, toen vielen de verdere plannetjes even in duigen! We stonden op het punt om uit eten gaan om de verjaardag van Claar te vieren, komt ze plotseling een beetje wit om de neus vertellen dat ze waarschijnlijk hun paspoorten op een muurtje hebben laten liggen tijdens de lunch! Paul had ze in zijn zak en wilde zijn schoen strikken toen de paspoorten ‘m daar bij in de weg zaten. Dus hij had ze er even uit gehaald, nog gedacht: niet vergeten! Schoenen gestrikt en toen….toch vergeten! Dus nu zijn hij en Thom met onze auto 2 uur terug aan het rijden om ze te gaan zoeken. Hopelijk heeft niemand ze meegenomen, het was geen plek waar mensen echt langsliepen en bij het politiebureau was er niks aangegeven. Pfff, we duimen maar dat ze met (waarschijnlijk natte) paspoorten terugkomen!

Dus Claar komt gezellig bij mij buurten en ik was al begonnen met een soepje te maken voor het avondeten, begint het plotseling flink te waaien (het was inmiddels al donker) en nog harder en nog harder tot we plotseling een keiharde klap op het dak horen, waar we allebei ons rot van schrikken! Ik denk meteen aan de mast met versterker, maar kon me niet herinneren dat Thom die had uitgeschoven (ook in verband met het onweer). Op dat moment weer een keiharde klap dus ik mijn schoenen aan en deur open, zie ik mijn SUP plank langs de camper hangen met de leash nog ergens vast aan het dak! Dus ik Clara gezegd de plank vast te houden en gelukkig was het onweer nog ver genoeg weg (tellen na de flits) dat ik het dak op durfde. De regen en wind sloeg me om het gezicht terwijl ik omhoog klom. Bovenop zag ik meteen dat het uiteinde van de leash om de traphendel gewikkeld zat en daarna nog verstrengeld in één van de elastieken, dus dat losgemaakt en toen de plank binnen gelegd. Die is zo licht en het waaide zo hard dat ik ‘m niet buiten kon laten liggen.

Eenmaal binnen en redelijk opgelucht, bedacht Clara zich plotseling dat ze niet zeker wist of alle ramen en luiken bij hen wel dicht waren! Dus na even twijfelen (het was echt heel slecht weer) toch samen naar hun camper gerend en daar gecheckt. Was gelukkig allemaal dicht en dus snel weer terug. Half doorweekt zaten we 10 minuten later eindelijk rustig met een warme kom soep met brood en geitenkaas bij te komen van alle onverwachte actie! Nu wachten tot de mannen weer terug zijn en hopen dat ze de paspoorten hebben gevonden.

NB. Er volgen nog wat foto’s van vandaag van Thom zijn mobiel, maar die heeft hij nu bij zich dus kan ik de foto’s er niet afhalen voor deze blogpost.