‘Nou vandaag wordt een rustig dagje’, dacht ik nog toen ik vanmorgen opstond. Het werd niet heel mooi weer en we hadden al besloten om langs de wasserij te gaan om wat wassen te draaien, wat boodschappen te doen en Clara en Paul moesten aangifte doen bij het politiebureau, omdat hun paspoorten helaas niet teruggevonden zijn. Heel erg vervelend, maar waarschijnlijk kunnen ze vrij eenvoudig een nooddocument krijgen via het Nederlandse consulaat in Salt Lake City.
Dus we zaten in de camper van Clara en Paul op ons gemak te ontbijten met American pancakes, toen één van de rangers langs kwam crossen in zijn ATV wagentje om te melden dat de wegen door de regen van de nacht ervoor verslechterd waren, dat ze er nu aan aan het werken waren om deze begaanbaar te maken en iedereen rond 1 uur geëvacueerd werd van het strand. We dachten even dat we het niet goed hadden gehoord, want het zou toch juist beter weer worden vandaag, maar nee er was een stormfront op komst en er waren flash flood waarschuwingen uitgeven dus iedereen moest van het strand af. Écht balen! We stonden net zo mooi! Maar ja, een flash flood betekent dat er binnen heel korte tijd een enorme bak water naar beneden komt, dat zich vervolgens, alsof uit het niets, tot kolkende kanalen water kan omtoveren en dus is blijven geen optie. In Zion National Park zijn een paar weken geleden nog 7 toeristen omgekomen door een flash flood in een canyon (ok, een iets andere situatie), maar misschien waren zij ook tegen de waarschuwingen van de rangers in, toch de canyon in gewandeld om vervolgens verrast te worden door een metershoge vloedgolf, waar je niks meer tegen kunt beginnen.
Wij moesten er dus aan geloven en het hele boeltje weer bij elkaar pakken en vertrekken. Als een karavaan stonden we allemaal in de rij om het strand weer af te rijden. Op zijn Amerikaans stonden er vooral grote jongens die toch allemaal een rulle zandweg omhoog moesten rijden, dus dat gaf wel wat spektakel! Toen wij aan de beurt waren, ging het gelukkig allemaal goed, maar het was wel een combinatie van ‘blij dat ik glij’ over het zand en door blijven rijden want er was ons op het hart gedrukt, vooral niet tot stilstand te komen!
Zonder kleerscheuren stonden we uiteindelijk bovenaan de heuvel en bleven nog even kijken naar alle rigs die omhoog kwamen. De camping host vertelde dat hij al 37 jaar op deze plek komt en dit nog nooit had meegemaakt!
Nu staan we op een ‘echte’ camping, een paar kilometer verderop en aangezien het noodweer nooit is uitgebroken, gaan we morgen weer terug naar het strand! Ja ja, daar zullen mensen wel een beetje van gebaald hebben, dat het weer niet doorzette. De KMNI kan het ook nooit goed doen: een code oranje die geen werkelijkheid wordt, geeft meteen krantenkoppen waar de honden geen brood van lusten! Ach ja, kan gebeuren. Beetje jammer dat we moesten verkassen, maar dit is ook een leuke camping en nu staan we even een nachtje met full hookups en konden we mooi de tanks meteen even legen en vullen.
De rest van de middag toch de geplande klusjes gedaan, gesport en daarna lekker sushi gehaald en hier opgegeten. Al met al een volle dag, die verrassend anders liep dan we hadden gedacht! Claar en Paul hebben geen saaie reis, dat is zeker. Alle informatie die ze op het consulaat nodig hadden, is nu via email bij hun aangekomen en nou is het afwachten wat de procedure gaat worden en hoe lang dit gaat duren.
Bij aankomst gisteren. Prachtig plaatje.
Een kolencentrale die een enorme lading stoom uitstootte. Het leek wel alsof we er doorheen moesten rijden.
Gisteren: de afdaling naar het strand.
Vanmorgen in gesprek met een ranger.
Gaten ontstaan door de regen van gisteravond.
Onheilspellende luchten!
De evacuatie
wachten op onze beurt.
Eenmaal op de nieuwe camping, realiseerde ik me plotseling een bakje soep dat zonder deksel in de koelkast stond…ik kreeg een beeld voor ogen van een koelkast die werkelijk hélémaal onder de soep zou zitten…het is een wonder….maar dit was de schade! Er moet een engeltje op mijn schouder hebben gezeten 😀
hahahaha. de soep. geweldige foto. zonder commentaar wist ik al wat er was gebeurd 😀 Toch heel erg vervelend dat zij hun paspoorten kwijt zijn!!!!!! balen!!!!
Wat zal Clara blij In dat het haar niet is overkomen! ??
hihi 😀
Inderdaad een afwisseldende reis hebben jullie en Clara en Paul. Ik zag die foto van jullie een tijdje geleden in de woestijn met sneeuw.
Wij zijn vorig jaar juni ook door zo’n woestijn gereden met allemaal verkeersborden voor gevaar voor sneeuw en gladheid. We dachten dat die Amerikanen niet goed snik waren, totdat we beseftten dat we op 2000 m hoogte reden. Dus dan kan het in de winter er wel anders uitzien.
Maar ik geloof wel dat jullie je amuseren. Ik hoop dat clara en paul snel weer een paspoort krijgen. Dat weet je nog niet zo zeker met dat ministerie van Buitelandse zaken………….
Groeten
Freek
Hi Freek! Wij hopen ook dat dat een beetje soepel zal gaan. Gelukkig gebeurde het aan het begin van hun vakantie! Veel groetjes, Bianc