Als het aan Thom ligt, gaat hij elke dag op pad om te fietsen, goede manier om lekker te ontspannen, maar wat mij betreft gaat hij voor de ontspanning ook een middagje in een stoel zitten, boekje lezen en Civilisation spelen op z’n iPad. Voordat we vertrokken naar de VS, wilde hij heel graag een redesign van de tool klaar hebben, Tom’s Planner is nu 10 jaar oud en het werd tijd voor een nieuwe look. Iets dat toch nog wel wat voeten in de aarde had en dan kost het even wat tijd om af te schakelen.

Toen ik dat gisteren aankaartte, gaf hij toe dat dat misschien inderdaad wel een goed idee is, maar dat ik dan wel moest beloven dat we dan vandaag samen de Flat Pass trail zouden gaan rijden. Na dus een rustig dagje rondom de camper (we waren nog wel van plek gewisseld, staan nu op onze favoriete plek op de camping) gaan we vandaag vroeg op pad voor deze hele mooie, maar wel lange trail. Hoe lang, daar waren we ons vanmorgen nog heerlijk onbewust van en mijn idee dat we rond drie uur wel weer terug zouden zijn, zouden we bij lange na niet halen! Thom heeft wel zin in een uitdaging, dus die besluit om met het fietskarretje (speciaal voor achter een MTB) dat we vorig jaar hebben gekocht, te gaan rijden. Inmiddels is het een beter idee dat ik zo’n karretje trek, maar daarvoor moet je een aparte as kopen voor je achterwiel en die hebben we nog niet voor mijn nieuwe fiets. We gaan dus op pad met veel meer spullen dan normaal: 1 gallon extra water (vooral voor wat gewicht), een koelboxje met twee koude drankjes en een lunch pakket van één van onze favoriete eettentjes in Moab de Love Muffin!

De trail begint een stuk voorbij Moab bij Ken’s Lake Campground waarvandaan je de bergen inrijdt. De aanbevolen route is een stukje redelijk steil omhoog via een ‘gravel road’ en daarna afgezien van een paar klimmetjes vrij steady downhill om uiteindelijk het laatste stuk via een asfalt weg langzaam (10 kilometer) weer omhoog naar de camping te rijden. Het lijkt Thom maar super saai, zo’n lang stuk omhoog over asfalt en stelt voor om de trail andersom te rijden. Het lijkt mij geen goed idee, want dat betekent behoorlijk wat klimmen op de trail (veel technischer), maar goed, sinds ik een e-bike heb, is klimmen geen bottleneck meer voor mij dus ik denk ‘we doen jouw zin’. Wat normaal een tochtje van 3,5 uur is (we hebben ‘m al eens gereden), verwordt tot een trip van uiteindelijk zes uur!! Ja mensen, jullie lezen het goed: ZES UUR! Waarvan ik de eerste vijf nog wel in een goed humeur was, maar ook met een e-bike is zes uur over een trail doen, best wel pittig. Ik maakte me ook wel zorgen over Thom op een gegeven moment, want het einde van de klim kwam maar niet in zicht en met dat karretje achter zijn fiets, ging het klimmen een stuk moeilijker en moest hij regelmatig afstappen.

Het is echt een prachtige route zoals de foto’s ook getuigen, maar op een gegeven moment heb je daar niet zoveel oog meer voor! Het trail is zwart (= moeilijk) en dus zo technisch dat je continue moet opletten en een route over bolders, slickrock en zand moet uitstippelen, maar na een aantal uren is het best lastig om je daar nog op te concentreren en toen we uiteindelijk mochten afdalen, bleef het technisch met heel veel afstapjes. Maar oefening baart kunst en ik kan nu uitstekend klimmen met mijn e-bike (was in het begin een beetje eng op stijle stukken) en voor een technische downhill draai ik mijn hand niet meer om!

We begonnen om kwart over elf en om iets over vijf kwamen we weer bij de auto aan! Pffff, voorlopig hoef ik deze trail even niet meer te rijden haha! Terwijl wij hier mee bezig waren, waren Ilse en Edwin (vrienden van ons uit Curacao), met hun dochtertje Isa aangekomen in Salt Lake City en onderweg met een camper naar hier. Dus in het dorp voor hen nog even boodschappen gedaan en daarna terug naar de camping om hen op te vangen. Super gezellig om de komende week met hen om te trekken en hen al het moois dat Moab te bieden heeft, te laten zien!