29 september: Moab here we come!

We laten Joe’s Valley en de donkere wolken die er boven hangen achter ons. Er is voor vandaag storm voorspelt met op deze hoogte misschien zelfs sneeuw, dus tijd om te gaan! Wanneer we de camping afrijden, zijn we stomverbaasd dat de hele weg terug naar beneden, die drie dagen geleden nog een grindweg was, nu is geasfalteerd! Bijna 15 km in het totaal, dat hebben ze snel gedaan! Hierdoor zijn we een stuk sneller beneden en back on the road dan we dachten. Het is niet ver rijden naar Moab, maar iets van drie uur en als we een stukje van de snelweg afsnijden en binnendoor rijden, worden we al getrakteerd op een prachtig landschap. Voor we het weten, wordt het steeds grootser en kleuren de wolken zacht roze door het rood van de aarde.

We proberen terug te halen wanneer we voor het laatst in Moab waren en het is alweer bijna 2,5 jaar geleden. Vorig jaar waren we in Wyoming, in de zomer van 2017 waren we met vrienden in Washington en Oregon, maar dat voorjaar kwamen we ook naar Moab, omdat mijn ouders hier hun eerste Amerika reis met onze camper zouden beginnen (niet de eerste keer VS voor hen, ze hadden hier al heel vaak rondgereisd). Thom heeft hier toen nog meegedaan aan een drie daagse MTB wedstrijd!

We rijden rond half twaalf het dorp binnen en besluiten om het geluk een kans te geven en te kijken of er een plekje vrij is bij camping The Big Bend. Het is één van onze favoriete stekjes langs de Colorado rivier, maar aangezien we niet de enigen zijn die er graag staan en het een kleine camping is, is het ook vaak vol. Je kunt niet reserveren het is een ‘first come first serve’ camping, maar wat een mazzel, er zijn nog twee plekken vrij, waarvan ééntje groot genoeg is voor ons. We vullen een formuliertje in (er is hier geen receptie), zetten twee klapstoelen neer en rijden met ons hebben en houden weer terug naar het dorp. Helaas kunnen we nog niet afkoppelen, want we moeten eerst dumpen! Nu we de druk van een kampeerplek niet meer voelen (ik altijd meer dan Thom), hebben we geen haast en parkeren we de camper in een zijstraat en gaan eerst een broodje eten. Wat is het leuk om weer hier te zijn! Er hangt hier zo’n relaxt sfeertje. We zijn inmiddels gewend aan de vijfbaans autoweg die dwars door het dorp loopt. Dat is typisch Amerikaans en iets waar je je niet aan moet storen. Hoort er gewoon bij.

Na het dumpen, hop ik nog snel even de supermarkt in voor een paar dingen en dan rijden we terug naar de camping. Onderweg nog wel even stoppen voor biologische perziken! Oh die zijn zo ongelooflijk lekker! Het is een klein bestelbusje dat langs de weg staat met een bordje en ik herinner me het nog van een vorige keer. It’s good to be back! Almost feels like home!