24 feb: Death Valley (1)

Gezellig brommen de generatoren van onze beider buren, terwijl wij geruisloos energie opwekken. Nou ja…gezellig…Ik zal maar eerlijk zijn: wat een tering herrie! Mijn hemel wat een lawaai. Thom zei heel terecht: als we weer eens op een rv park staan (waar je vaak een stuk dichter op elkaar staat), dan moeten we proberen elektriciteit te hebben, want dan hebben we dit lawaai niet. Helaas hadden we nu geen keuze, alle plaatsen met hookups waren vol. Gelukkig draaien ze niet de hele avond, een dik uur en dan lijken de batterijen vol genoeg. Verder mogen we niet klagen, want deze camping heeft wifi en zonder hadden we Death Valley moeten overslaan (er is hier nul bereik) en dan hadden we écht wat gemist, want wat is het hier mooi!

Badwater, het lijkt net een schaatsbaan!

Vanmorgen waren we rustig opgestaan en rond 10 uur vertrokken richting Badwater. Dat is het laagste punt in de VS, 282ft (ongeveer 85m) onder zee niveau. Op de meeste plekken op aarde, staat daar op deze diepte dan water, maar hier door de droogte en de warmte niet. Badwater (zo genoemd omdat het water niet te drinken is door het zoutgehalte: ‘bad water’) is een enorme zoutvlakte met een heel grillig, koraalachtig oppervlak. Afhankelijk van het seizoen en de weersomstandigheden, ziet de vlakte en telkens anders uit. We hadden de tip gelezen om een stuk de vlakte op te lopen om te ervaren hoe groots het is. De meeste mensen stappen even uit de auto, lopen een stukje en rijden dan weer verder. Zo’n 30cm onder de zoutkorst bevindt zich grondwater, iets dat we konden zien een paar km verderop bij ‘The Devil’s Golf Course’ omdat we een gids hoorden vertellen dat er een aantal jaren terug met dynamiet een gat is geblazen in het oppervlak. De enige reden voor deze actie: nieuwsgierigheid! :-). Wij vonden het heel apart om te zien. De naam heeft dit gebied te danken aan de bijna perfecte ronde gaatjes die je her en der in het verder chaotische oppervlak ziet en doen denken al holes op een golfbaan.

Devils Golf Course

Devils Golf Course

Na de vlakte te hebben bewonderd, zijn we de heuvels in gereden. We hadden gelezen dat de ‘Artist Palette drive’ erg mooi was en dat er een punt was waarop je de auto kon parkeren om een (unnamed) canyon in te wandelen. Deze en de vorige tip komen allebei uit het boek ‘Secrets of National Parks’ van de National Geographic (dank je wel Claar en Paul voor dit verjaardagscadeautje!). Wat een prachtige wandeling/speurtocht. Er was verder niemand te bekennen en het vergde af en toe wat klim en klauterwerk. Je zag dat er ooit héél veel water doorheen was gestroomd en naarmate de canyon smaller werd, werd de wandeling ook wel een beetje spannend en de omgeving steeds killer. Als er plotseling een enorme lading water aan zou komen razen (nogmaals: de kans is heel klein, maar het gebeurt) , dan waren we het bokje, want er was ‘no escape’. Geen grote rotsen waar je op kon klimmen, maar alleen enorme steile en hoge muren. Zoals we ook hadden gelezen, konden we op een gegeven moment niet verder, omdat de doorgang werd afgesloten door een énorm rotsblok dat vast zat tussen de twee muren (inmiddels zo smal dat ik ze bijna kon aanraken door mijn armen horizontaal uit te strekken).

Artist Palette road

Artist Palette. De kleuren ontstaan door verschillen in warmte en zuurstof na vulkaanuitbarstingen.

Uitzicht vanuit het begin van de unnamed canyon

Het wordt al wat smaller 🙂

En toen konden we niet meer verder 🙂

Je voelt gewoon dat je ver van de bewoonde wereld vandaan bent en ook al zie je dat er ook andere mensen hebben gelopen en je geen uren onderweg bent, je voelt dat je alleen bent. Het is geen overbodige luxe om je hier op voor te bereiden en als we zo’n wandeling maken of we gaan met de fietsen op pad, hebben we altijd een rugzak bij ons met water, energy bars, first aid kit, folie dekens, tools (om de fiets te maken) en een satelliet telefoon (waarmee we ook een noodsignaal kunnen uitzenden). De kans dat je het nodig hebt, is klein, maar beter save than sorry.