Foto: We moesten even ons best doen om de camper helemaal horizontaal te krijgen! Haha! Constructie credits voor Thom!
Terwijl ik dit schrijf, staan we op een prachtige plek 20 minuten buiten Durango in Colorado. We wilden hier graag naar toe, omdat het een leuk dorpje is, het Mesa Verde National Park ligt vlakbij en er zijn ook een paar mooie fiets trails. We willen ook een paar dagen werken en vermoeden dat hier wel wat goede werkplekken met internet zullen zijn. Ik moet wat dingen voorbereiden voor begin september als mijn boek verschijnt en Thom heeft wat ToDo’s staan voor Tom’s Planner.
De route van de North Rim via Page (waar we een nachtje hebben geslapen) naar Durango is echt prachtig. Dit is het Amerika wat je vaak in films ziet met enorme vergezichten en bizar mooie rotsformaties. We rijden vanaf Page voor een groot deel door een Indianen reservaat. Niet de eerste keer en wederom zijn we een beetje aangeslagen door de armoede. Het landschap is wel mooi, maar ook heel droog en verlaten, iets dat vaak het geval is als je door deze gebieden rijdt. Ze hebben niet de beste plekken gekregen. Deze gebieden worden ook wel Indian Country genoemd. De federal laws zijn wel van toepassing, maar ze hebben ook hun eigenlijk wet- en regelgevig.
Vandaag wel even drama, want halverwege in de buurt van een klein gehuchtje, loopt er plots een hond op de weg. Mijn tegenligger weet hem te ontwijken, hij schiet weer naar de zijkant van de weg, maar loopt dan weer terug. Ik rij, ik rem maar weet ook dat ik veel te hard rij om op tijd tot stilstand te komen, ik wijk nog een beetje uit, maar met zo’n grote unit achter de auto heb ik niet veel speelruimte en ik rij hem aan. Ik voel meteen dat het een flinke klap is en hij het onmogelijk kan hebben overleefd. Ik vind het zo erg dat ik hem heb doodgereden en de tranen schieten me meteen in de ogen. Iets verderop stoppen we en wisselen we want ik moet hier even van bijkomen. De enige troost is dat hij het niet zal hebben geleden of het hebben gemerkt zo snel ging het. Ik probeer er maar niet teveel aan te denken.
Hier in Durango hebben we de woestijn achter ons gelaten en zitten we weer in het bos en is alles prachtig groen. Ik schrijf dit stukje af in de wasserij en we hebben net geluncht hier in het dorp. Zo grappig om te merken dat we weer in Colorado zijn. De mensen zijn hier Europeser en dat merk je ook aan de dienstverlening, het is gewoon iets minder Amerikaans en dus ook iets minder aardig. Niet erg hoor, het valt alleen op. Er is hier denk ik meer ruimte voor individualiteit en daar past dit ook bij. In veel tuinen zie je hier bordjes staan over inclusiveness met mooie regenboogkleuren. Nu mijn zus een vriendin heeft, voelt dit voor ons als nog een belangrijker item dan het al was. Wat trouwens ook opvalt zijn de hoge prijzen in de horeca! Pfff, het gebeurt regelmatig dat we 5 dollar betalen voor koffie en 50 dollar afrekenen voor een lunch en wij zoeken echt geen exclusieve tentjes op! Veel hebben personeel tekort. Ook hier zijn mensen vertrokken uit de horeca tijdens de Corona crisis en hebben werk gevonden in andere sectoren die beter betalen. Ik denk dat deze sector zich opnieuw moet gaan uitvinden en misschien eens beginnen met een normaal salaris in plaats van minimum loon + tips!
Dit was niet het enige bord dat we tegenkwamen…. 
Tussenstop in Page en even internet opgezocht in een koffie tentje om te kijken waar we in Durango kunnen gaan staan. 
Het is Monsoon season hier in het zuiden van Utah! 
Euhm…tja als je honger hebt en van vlees houdt misschien? Bleh! 
Onze nieuwe plek 
Dit is de hele staat van Colorado, wij zitten nu helemaal links onderin.
