We moeten ‘s ochtends nog het één en ander bij elkaar zoeken voordat we kunnen vertrekken. Gisteren kwamen we pas laat terug uit Moab. De jongens waren de Whole Enchilada aan het fietsen, en nadat ik ze had afgezet, was ik teruggereden naar het dorp om nog wat dingen op mijn laptop te doen. Na een paar uur kreeg ik een appje van Thom of ik nog in Moab was, want Peter had pech gekregen met zijn fiets en moest terugrijden naar het dorp. De route is opgedeeld in een aantal stukken en voordat je de Porcupine Trail oprijdt, kun je via de weg terug naar het dorp. Gelukkig waren ze nog niet op het laatste stuk van de trail. Ik zei dat ik natuurlijk op hem zou wachten. Ik was eigenlijk van plan om na een paar uur internet terug te rijden naar de camping, maar nu blijven we samen hangen tot de anderen ook terug zijn. Gelukkig had de fietsenwinkel nog een fiets voor hem, dus kunnen we morgen wel aan de White Rim Road beginnen. We eten bij de Spoke, een vaste stek voor Thom en mij, en zijn rond een uur of half negen terug bij de camper. Toen kwam er niet veel meer van het inpakken van spullen, dus dat doen we vanmorgen.

Het plan is om rond 11 uur te vertrekken, uiteindelijk wordt het half twaalf. We hebben allemaal eigenlijk geen idee wat ons te wachten staat. Ik ben niet zenuwachtig, gelukkig, maar heb er gewoon veel zin in! Thom en Felix hadden vanmorgen de fietsen al naar het begin van de trail gebracht, want anders zouden we nog 15 kilometer over de weg moeten rijden en daar had niemand eigenlijk zin in. De tweede auto (huurauto van de mannen) zetten Thom en ik, na het droppen van de mannen bij het begin van de route, op de parkeerplaats van het bezoekerscentrum van het Canyonlands National Park; die blijft daar de komende dagen staan. We hebben een briefje op het dashboard gelegd waarop staat dat we de White Rim aan het doen zijn, voor het geval iemand zich afvraagt waarom die auto daar maar blijft staan. Ik fiets en Thom rijdt de truck terug naar het begin van de route. Felix, Niels en Peter staan daar op ons te wachten met hun fietsen. We hijsen de fiets van Thom in de pickup, want hij begint met rijden. We zien de weg in de diepte liggen en moeten een steile weg met haarspeldbochten af om er te komen. In de komende dagen zullen we langzaamaan afdalen naar het niveau van de Green River, waar we op dag drie aankomen.

Wat een gave eerste dag! We rijden eerst deze steile weg naar beneden en zien al vrij snel de Colorado Rivier liggen. Echt een prachtig gezicht om tussen al die rode, kale rotsen plotseling een groene strook te zien liggen. We moeten vandaag een flink stuk afleggen, zo’n 45 kilometer. We stoppen echt om de haverklap; we kunnen bijna niet stoppen met het maken van foto’s. We moeten er wel om lachen, want waarschijnlijk hebben we straks allemaal dubbele foto’s! Voor Niels is het extra speciaal, want het is de eerste keer dat hij in dit gebied is, en hij is er stil van, zegt hij, zo imposant. Thom en ik zijn de afgelopen jaren al vaak in Moab geweest, maar de natuur blijft ongelooflijk bijzonder, niet normaal groots.

We lunchen bij de Musselman Arch, een spectaculaire stenen brug. Meestal zijn deze rond van vorm, maar dit is een platte boog waar je in theorie overheen zou kunnen lopen. Dat mag niet, en aangezien we ons altijd netjes aan de regels houden, bekijken we hem alleen maar van een afstandje, haha! Hoe leuk is het om bij zo’n bijzonder punt te lunchen! De tijd vliegt voorbij, en voor we het weten is het half vier en realiseren we ons dat we nu echt vaart moeten maken als we voor het donker bij de kampeerplek willen zijn. Als je een vergunning krijgt voor deze trip, boek je meteen ook de kampeerplekken mee. De eerste voor ons is Gooseberry Campground: twee groepsplekken die ver uit elkaar liggen en een wc-gebouwtje delen. Dit is niet veel meer dan een diep gat in de grond met een wc erop. Door het ventilatiesysteem stinkt het helemaal niet, maar het is niet de meest schone wc, haha! Als je ‘s avonds moet en je komt binnenlopen met je hoofdlampje, schijn dan maar niet in de pot: ieuw!!

Onze plek heeft een prachtig uitzicht over de rode rotsen en een stukje lopen van een diepe canyon. We hadden nog genoeg licht om eerst even een drankje te doen en een chipje te eten, voordat we de tenten opzetten. Ik blijf zeggen hoe leuk ik het vind, echt geweldig deze eerste dag. Ik had de dag ervoor curry gemaakt en we hebben genoeg voor een weeshuis: curry, rijst, naanbrood en Samoa’s. Yum! We zullen deze trip niet omkomen van de honger, we hebben meer dan genoeg eten bij ons: 24 eieren, al uitgebakken spek (hoeft niet gekoeld), yoghurt, muesli, 6 broden, een tas vol chips, biertjes, cola, gemberdrankjes, drie keer avondeten, jam, pindakaas, Snickers in verschillende maten, chocola in twee smaken, mini kaneelbroodjes, chocolate chip koekjes, gewone kaas, smeerkaas, salami (we hebben een klein koelboxje dat de eerste twee dagen nog lekker koud is), aardbeien, blauwe bessen, perziken, rauwkost, allerlei kruiden, koffie, thee en heeeeel veel water. Als de zon onder is, worden we getrakteerd op een prachtige sterrenhemel, omdat het hier natuurlijk superdonker is. We hebben bijna geen bereik, maar gek genoeg gaat toch mijn telefoon over: een nummer uit het San Francisco-gebied… Hmmm, dat betekent meestal dat er iets is met Tom’s Planner. Het eerste belletje is altijd om te laten weten dat de server down is, en een tweede belletje komt er bijna altijd achteraan om te laten weten dat alles weer up and running is. Dat tweede belletje komt pas 45 minuten later en Thom vertrouwt het niet. Omdat we nog vrij hoog zitten, heeft hij met mijn telefoon net een beetje bereik en hij trekt een beetje groen weg als hij erachter komt dat TP nog steeds niet werkt. Via WhatsApp krijgt hij gelukkig Robin aan de telefoon. Zij werken vaak samen en hij kent TP redelijk goed. Hij gaat wat verderop op de slickrock ziten waar hij het beste bereik heeft, en het enige dat we soms zien is het licht van de telefoon en een vleugje van het gesprek. We realiseren ons allemaal dat er een grote kans is dat Thom de volgende ochtend terug moet fietsen om het probleem op te lossen en wij dan zonder hem verder zouden gaan. Maar gelukkig, met wat toegangswachtwoorden van Thom lukt het ze om een uur later de tool weer aan de praat te krijgen. Vooral Thom is enorm opgelucht! Moet je je voorstellen dat je ALTIJD zorgt dat je online kan als het moet en dat na jaren en jaren je besluit om de gok te wagen en een paar dagen offline te gaan, TP meteen problemen krijgt! Niet cool! Waarschijnlijk was het een hacker die probeerde toegang te krijgen tot TP, waardoor de server blokkeerde (ik vertel het vast niet helemaal goed, maar dat is verder toch een saai verhaal, haha!). Eind goed, al goed voor dag 1!