Thom heeft een leuke trail gevonden, hier een dik uur rijden verderop. Mooi door groene weides vol bloemen en bos. Als we opstaan, blijkt echter dat ons uitzicht bijna helemaal is verdwenen. We hebben last van bosbrand rook. Als ik google dan blijkt dat het nieuws er vol van staat hier in Colorado. Misschien heb je gehoord van de Dixie brand in Californië? Als ik het goed heb begrepen is dat de twee na grootste brand ooit in de VS. Blijkbaar is er een enorm rookwolk eerst over Nevada getrokken, toen over Utah en is nu aangekomen in Colorado.

Als we naar de trail rijden, wordt de rook alleen maar erger en we overwegen om terug te gaan, want het is niet heel gezond om in zo’n rokerige omgeving te sporten. Maar we hebben gewoon zin om te fietsen dus rijden door. Een goede keuze, want als we daar aankomen is het ietsje minder dik en kunnen we wat verder kijken. Op het laatste stuk naar de parkeerplaats, komen we plotseling renners tegen. Er is duidelijk een wedstrijd gaande, want ze hebben nummers op. Die wedstrijdleiding vond het blijkbaar niet nodig om de race te cancelen. Als we geparkeerd zijn, komt één van hen wandelend langs en dus vraag ik hem wat voor afstand ze af aan het leggen zijn, want het ziet er uit als een lange race. Hij zegt dat ze 50 mijl rennen!! Dat is ongeveer 80 kilometer! Mijn hemel, je moet er maar zin in hebben!

De trail is inderdaad prachtig. Het is een beetje jammer dat het zo heiig is, maar als je dichtbij je kijkt heb je daar geen last van. Er staan ongelooflijk veel bloemen in het veld en aangezien ik als missie heb om alle verschillende bloemen te fotograferen, moet ik af en toe stoppen. Thom heeft er weer zijn missie van gemaakt om mij op de foto te zetten als ik daar mee bezig ben haha! Heel leuk natuurlijk om die foto’s allemaal achter elkaar te zien van één tripje, dan denk je dat we wel nooit vooruit zullen komen!

Als we iets over de helft zijn, fietsen we over een heel smal pad en blijft mijn trapper plotseling achter een steen haken. Das minder prettig want dan staat je fiets meteen stil, maar jij nog niet en dat betekent bijna altijd dat je over je stuur vliegt. Ik dus ook…ik heb een hekel aan vallen….de laatste keer was misschien al vier jaar geleden…echt waar! Sommigen zullen zeggen dat vallen er bij hoort en dat is ook zo, maar nogmaals, liever niet. Ik ga ook nog het pad af richting een beekje dat lager ligt, maar gelukkig ging ik niet heel erg hard en valt de schade mee. Alleen een schram op mijn knie en ik zal wel wat blauwe plekken hebben. Ik zit even bij te komen, Thom trekt mijn fiets weer uit de goot en daarna weer door. Nu ben ik wel een beetje bibberig en nog geen 200 meter verderop, twijfel ik, rij te langzaam en leun teveel naar de afloop en het beekje waardoor als ik mijn voet probeer neer te zetten, daar niks is en ik weer omlaag kukel! Pfffff echt té irritant en Thom vindt het zielig en moet een klein beetje lachen tegelijkertijd. Ik stap weer op mijn fiets (moet ook wel, want we moeten nog best een stukkie), maar lekker fietsen daarna doe ik niet echt meer. Gelukkig gaat het verder wel prima, maar ik heb het gevoel dat overal in het gras langs de trail stenen verstopt liggen, klaar om mij te tackelen!

Ondanks de mooie trail ben ik blij als we weer bij de auto zijn! Staan nog even te kletsen met een stel dat net aan komt rijden en ook gaan fietsen. Zij rijdt op een fiets zonder vering, niet eens eentje voor! Het was af en toe net een rivierbedding, zoveel stenen, wat een bikkel! Net als het rennen: zij liever dan ik. We rijden via Buena Vista terug, waar we even stoppen voor een burgertje. Tip van Tripadvisor en niets teveel gezegd, we komen in een schattig centrumpje uit direct aan de rivier. Lekker gegeten, koffie gedronken, ijsje er bij en wat internet pakken was een goede afsluiting van deze dag!

IMG_3743