2 okt: Wereld Expo

Zo fijn dat ik weer bij de pinken ben, al heb ik, terwijl ik dit schrijf, weer even pas op de plaats moeten maken. Na eindelijk Ric te hebben gezien bij het ontbijt (zo stom om te weten dat ze al 1.5 dag in de buurt is, maar we elkaar nog niet hebben gezien), relaxen we nog even op de kamer en gaan we rond 12 uur op stap. Iets later dan gisteren, maar we hopen eind van de dag wat makkelijker bij paviljoens naar binnen te komen, omdat iedereen dan naar het vuurwerk gaat kijken.

We hoeven niet heel lang te wachten bij de ingang, binnen een half uurtje zijn we binnen en volgens de rest is het wat rustiger dan gisteren en zeker een stuk minder warm, daar ben ik heel blij om. We hebben een gereserveerde entree voor ‘Future City’ rond kwart voor drie en besluiten via de ring rustig aan die kant op te lopen.

Als er iets is dat ik meeneem van vandaag, dan is het dat Japanners heel goed zijn in het wachten in een rij. Dat klinkt misschien een beetje kort door de bocht en te stereotyperend, maar ik heb me er vandaag zo vaak over verbaasd (wij allemaal) en er zijn hier zoveel Japanners (vandaag zijn er bijna 240k bezoekers) en er waren zoveel rijen! Het terrein is prachtig aangelegd en de paviljoens zien er van buiten zo mooi uit. Er is een enorme houten ring gebouwd waar je overheen kan wandelen (2 km lang). Daarom is het niet zo erg dat we bijna nergens naar binnen kunnen. Er zijn niet alleen veel rijen, maar ze zijn ook immens lang. Edwin en Jarno maken er de hele dag een sport van om te kijken of ze ons naar binnen kunnen kletsen en daardoor komen we er bijvoorbeeld achter dat bij het Italië paviljoen er soms een wachttijd is van 4 tot 5 uur!! Dat is wel extreem hoor, de meeste rijen zijn 2 a 2,5 uur. Heel veel mensen hebben daarom paraplu’s en speciale uitklapbare stoeltjes bij zich, die je heel klein kan opvouwen. De dynamiek is meestal zo dat er telkens in één keer een deel van de mensen naar binnen mag en daardoor zit iedereen ook lang op één plek te wachten en is zo’n stoeltje ideaal.

Het is voor ons groepje Hollanders en Duitse, onmogelijk om achteraan in dit soort rijen te sluiten. We hebben simpelweg niet het geduld! En al helemaal niet als we niet zeker weten dat het de moeite waard is, waar we op aan het wachten zijn! Het is dan ook een stunt als het Edwin en Jarno lukt om ons via de VIP rij bij Luxemburg naar binnen te krijgen. Tja, ik weet het, niet helemaal eerlijk, maar in deze omstandigheden, pak je wat je pakken kan! Het is voor zo’n klein landje een heel mooie presentatie en met effect: we willen nu allemaal met vakantie naar Luxemburg haha! Precies wat al die landen graag willen! Thom en ik gaan ook nog naar binnen bij Nederland (bijna elk land laat haar landgenoten meteen binnen). Het paviljoen wordt gerund door een groepje studenten van de Leidse Universiteit, die daar Japans studeren. Dit is hun stage en ze zijn voor zes maanden hier! Het is wel aardig, maar niet heel bijzonder. Het schijnt dat de rauwe haring die je aan het einde kan kopen, goed aftrek vindt bij veel Japanners! De rest van de groep komt in de tussentijd binnen bij Roemenie en worden gedwongen om een half uur naar pamfluitmuziek te luisteren haha!

Uiteindelijk kunnen we, als de meeste mensen naar het vuurwerk gaan kijken, nog kijken bij India, de United Nations en de Verenigde Emiraten (erg mooi paviljoen). Het terrein is als het donker wordt ook echt heel mooi verlicht, maar de kers op deze interessante dag van een taart, is een drone show die plotseling begint en die we toevallig net goed kunnen zien vanaf waar we staan. Honderden drones maken de meest mooie figuren, in verschillende kleuren, in de lucht, het is echt heel indrukwekkend om te zien en voor ons allemaal de eerste keer dat we zo iets live zien. Heel gaaf!

Rond half negen lopen we naar de uitgang en komen in een fuik terecht voor de metro. Het loopt allemaal super gestroomlijnd en het schijnt dat elke twee minuten een metrotrein vertrekt. Deze enorme mensenmassa wordt met militaire preciezie naar het metrostation geleid en zonder enig geduw en getrek, het gebied uitgeloodst. Heel apart om mee te maken en ook weer echt iets dat misschien alleen in Japan zo vlekkeloos kan verlopen.

Het is absoluut een dag die heel anders uitpakt dan ik van te voren had gedacht. Thom en ik hebben de Wereld expo van Dubai nog vers in het geheugen en die was toch wel heel anders dan deze. Dat beaamt ook een Belgisch stel dat we ontmoeten in de rij voor het paviljoen van de Europese Unie (waar we weer uit zijn gestapt omdat het toch te lang duurde haha!), zij zijn zeven keer op een rij naar de Wereld Expo geweest en hebben er nog nooit eentje meegemaakt zoals deze: super druk en heel erg gericht ook op de lokale markt (die is hier natuurlijk super groot). Toch had ik het niet willen missen, want het is allemaal prachtig opgezet en ik vond het ook echt een bijzondere ervaring!