Ik: ‘Welke shrine in Kyoto had nou ook alweer al die rode poortjes? En hoe laat waren jullie daar naar toe gegaan?’

Ric: ‘De Fushimi Inari Taisha Shrine en wij waren daar rond 4:30/5:00 am, zodat we de zonsopgang konden zien bovenop. We waren helemaal alleen!’

Super gaaf om hier in Kyoto helemaal alleen te zijn op zo’n mooie plek, maar ik zie Thom zijn ogen bijna achter in zijn hoofd draaien. No way dat hij (en ik ook trouwens) op gaat staan rond 4 uur  ‘s ochtends ‘s nachts. Als ik om 7 uur wakker word en hem hoor bewegen, vraag ik of hij wakker is. Eén oog gaat open: hmmm waarom ik dat wil weten. Zullen we opstaan en naar die tempel gaan met al die poortjes? Het blijft even stil…of ik dat heel graag wil. Ja, zeg ik. Weer even stil en dan een grommend: oké, dan gaan we.

Snel kleren aan, kam door onze haren en via een Uber er naar toe. We zijn er rond half acht. Niet alleen, maar het is nog relatief rustig. De Fushimi Inari Taisha schijnt één van de meest iconische en bezochte heiligdommen van Japan van het Shintoïsme te zijn. Zij vereren o.a. kami: spirituele wezens. Fushimi Inari Taisha is het hoofdheiligdom van Inari-verering. Ze vereren hier de kami van rijst, landbouw, voorspoed en handel, één van de meest vereerde Shinto-goden. Het complex is extra bijzonder door de duizenden torii poorten waar je onderdoor naar de top van de berg loopt. Die poorten zijn wel heel bijzonder om te zien en staan ook heel dicht op elkaar. Tegenwoordig zien vooral zakenmensen Inari als hun beschermer en schenken de torii-poorten als dank voor zakelijk succes. De poorten zijn dus niet perse heel oud en worden continue vervangen. Verder is de berg Inari bezaaid met honderden mini-heiligdommen. Sommige oud, overgroeid met mos en nauwelijks onderhouden. Groepjes stenen vormen een soort micro-schrijns en er staan veel beeldjes van wat een vos blijkt te zijn (wij dachten eerst een poes). Zij zijn boodschappers van Inari, maar worden zelf niet gezien als goden.

Na een stukje er onder door te hebben gelopen, stuitten we achter zo’n complex van schrijnen op een ander wandelpad. We lopen er een stuk op en lopen door een mooi stukje bamboe bos. Het is een mooi pad en we lopen door. Weg zijn alle mensen. Als we bij een hek komen, blijkt het open te kunnen en lijken we een beetje aan de achterkant van de berg te lopen. Ook weer heel veel bamboe. We hebben het met fietsen ook gezien, maar konden er niet doorheen lopen omdat het zo dicht begroeid was. Ook hier stuitten we op een soort mini tempelcomplex van schrijns en torii poorten. We zijn helemaal in onze nopjes met deze alternatieve route naar de top. We hebben alleen helemaal niks aan water meegenomen, want we zijn hier compleet blanco ingestapt, geen idee hoe hoog die berg is! Op het moment dat ik denk dat een flesje water misschien toch wel handig was geweest, zien we iemand (voor ons gevoel in de middle of nowhere) een drankjesautomaat bijvullen! Hoe grappig is dit! Deze automaten staan in de stad overal, maar hier?? En wat een goede timing! Niet veel later klimmen we via talloze trappen omhoog, naar de top van de berg, er is hier bijna niemand. Bovenaan staat een bordje dat Thom nog even vertaald met de app: ‘voorbij dit punt, pas op voor wilde zwijnen en apen!’ Say what?? We dachten al dat we op een gegeven moment wat zagen tussen de lage bamboe struiken, maar ik dacht eigenlijk dat het een andere toerist was, maar aangezien we niemand zagen bij een hek ietsje verderop, kan het geen mens zijn geweest. Gelukkig was het weggerend en niet naar ons toe!

We zijn dus via de achteringang bovenop de berg aangekomen. Nu lopen we via de poorten weer terug naar beneden. Het is wel bijzonder hoor! De berg maakt duidelijk een schifting, veel mensen zijn duidelijk ergens omhoog afgehaakt. Het is ook wel echt een behoorlijke klim. Volgens Google 1,5 tot 2 uur, dat lijkt mij wat lang, maar goed, het hangt af van je conditie natuurlijk. Ik ben heel blij dat we zijn gegaan (en Thom uiteindelijk ook). Onderaan de berg in het dorpje zien we de hoeveelheden mensen die naar de tempel lopen. Niet te doen joh, dat gaat echt opstoppingen veroorzaken (of lange wachtrijen). We hoppen naast het station een klein cafeetje in voor ontbijt en kunnen vanaf de eerste verdieping mooi kijken naar alle mensen die langslopen. De Japanse reisleidster met een soort haarband in de vorm van een grote rode pijl naar beneden, ziet er geweldig uit, niemand van haar groep zal haar kwijtraken!

We chillen even een paar uur in het hotel en besluiten rond drie uur een filmpje te pakken, zodat we daarna nog even rond kunnen lopen in de stad. Het is een gave film met Leonardo di Caprio ‘One Battle after Another’. Beetje donker wel, maar wel goed.

Terwijl ik dit schrijf, zitten we in het vliegtuig terug naar Amsterdam. Het was een bijzondere reis. Sommige mensen zijn helemaal lyrisch van Japan, dat hadden wij niet, maar het is wel een bijzonder land om een keer doorheen te reizen. De mensen zijn super behulpzaam en vriendelijk. Het eten is geweldig lekker en wordt met zoveel zorg gemaakt: maakt niet uit wat het is (behalve dan dat ene broodje!). Maar van wat wij hebben gezien, vinden we het ook een land dat los van oude bijzondere gebouwen, niet heel pittoreske is. We hebben weinig bijzondere architectuur gezien, iets dat misschien ook komt omdat het leven best gericht is op binnen denk ik. Ja en dan de drukte…ik weet hett, ik val in herhaling, maar daar waren we op een gegeven moment wel klaar mee. Het is op bijzondere plekken heel erg vol. Deze vakantie heeft ons ook weer een herwaardering heeft gegeven voor de vakanties met onze camper. Ook al is die nog steeds volop aanwezig, we vroegen ons ook af en toe af of we nog andere dingen wilden doen als we op vakantie zijn. Het is toch heel bijzonder om overal je eigen huisje bij je te hebben. Ik wil niet heel negatief zijn, maar ik vind ook dat ik hier gewoon eerlijk moet kunnen zeggen hoe het was en niet alles hoeft fantastisch te zijn toch? Tot de volgende keer weer!