4 november: Quartzsite

Terwijl wij vannacht lekker lagen te slapen, is Daan weer veilig en wel op Schiphol aangekomen. Hij moest nog wel een paar keer zijn Laissez-Passer laten zien en niet iedere official begreep dat document, maar het is toch gelukt! Helaas is het paspoort dat hij had niet meer geldig. Net als Clara en Paul heeft hij mazzel dat de hoge boete op het aanvragen van een nieuw paspoort, wanneer je de oude niet kunt in leveren, is komen te vervallen!

Wij zijn vandaag weer verkast. Na was speurwerk op google kwam ik er achter dat in Quartzsite een actieve rock hounding club zit, waar je voor 15 dollar lid van kan worden, waarna je al hun apparatuur kunt gebruiken. Super leuk en laten ze nou net morgen een oriëntatie hebben voor nieuwe leden (verplicht voordat je de werkplaats in mag). Thom leek het ook wel leuk om nog een weekje die kant op te gaan, dus de knoop was snel doorgehakt. Ik wil heel graag mijn recent gevonden onyx steen opensnijden om te kijken wat er in zit! Verder heb ik een hele bak aan stenen verzameld en hoop ik iemand te treffen die me er wat meer over kan vertellen.

Quatzsite is een heel gek plaatsje in het zuid-westen van Arizona. In de zomer is het uitgestorven vanwege de hitte, maar in het najaar trekken van heinde en verre fulltimers en snowbirds (gepensioneerden die de kou ontsnappen) naar dit gebied, omdat je er overal kunt boondocken. We zijn er al eens geweest, helemaal aan het begin van onze reis, dus wel erg grappig om er nu terug te komen. Toen waren we alleen maar een dagje komen kijken (we stonden op een State park een stukje verderop) en was boondocken nog geen optie voor ons, omdat we onze zonnepanelen nog niet geïnstalleerd hadden. Het ligt midden in een rock hounding gebied, waar je van alles kunt vinden, maar ik ben vooral nieuwsgierig naar geodes, een soort eieren die je open kunt slaan en dan een kristallen binnenkant hebben.

We staan op een mooi plekje…denk ik :-). Doordat we eerst nog langs de supermarkt en een rv bandenspecialist moesten, kwamen we hier pas rond half zes aan. Dat is eigenlijk een beetje laat als je wil boondocken, want je gaat een onbekend gebied in en weet van te voren nooit wat je tegenkomt. Met Googlemaps kom je een heel eind, maar je ziet bijvoorbeeld niet of een weggetje plotseling stijl omhoog gaat of zo’n onregelmatig wegdek heeft, dat je er met de combinatie beter niet overheen kunt gaan. Dat je verrast kan worden, bleek toen we bij het plekje aankwamen dat Thom via Googlemaps had uitgekozen en dat niet plat langs de weg lag, maar hoog op een plateau! Een leuk stekkie, maar krap en weinig mobiel bereik dus helaas niet geschikt. Iets verderop leek ook nog een leuke plek, maar toen we doorreden kwamen we na 100 meter al ‘vast’ te zitten, omdat de weg te krap en te bochtig werd. Inmiddels was het bijna kwart voor zes en hadden we een half uur voordat het donker werd. Keren was geen optie, dus samenwerken en achteruitrijden. Gelukkig geen drama, we hebben inmiddels het manoeuvreren onder de knie, het is gewoon een kwestie van geduld. Terwijl Thom voor me staat en me de weg wijst (alleen is het een onmogelijke opgave), zie ik hem plotseling naar zijn been grijpen en op de grond zakken. Ik motor uit en naar ‘m toe. Blijkt dat hij in een cactus is gaan staan, die zich in zijn enkel en beide broekspijpen verankert had. Bijna onmogelijk om er uit te krijgen, het was een kreng van een ding. Uiteindelijk met een dikke katoenen trui konden we ‘m ‘vastpakken’ en liet ie los. Na nog een paar pijnlijke losse stekels uit zijn enkel trekken, konden we weer verder! Nu is het een beetje dik en stijf, maar zijn alle prikkels er gelukkig uit!

Lang verhaal kort: achteruitrijden ging prima en nu staan we op een beter toegankelijke plek (heel ruim), iets dichterbij de weg (helaas daardoor ook wat lawaaiiger) en goed mobiel bereik. Nu lekker wat fruitsalade met yogurt en even lekker de tv aan. Morgen moeten we al om kwart voor acht ’s ochtends aantreden voor de club orientatie: vroeg naar bed dus! 😀