Na een chill dagje op de camping met nog een tripje naar het postkantoor en bioscoop in Santa Barbara, is het tijd om weer een nieuw plekje op te zoeken. Ik speur de kust af naar een leuke camping aan het strand, maar ze zijn dun bezaaid. Door de snelweg en de spoorlijn zijn de meeste campings die er zijn op een dun stripje grond tussen deze twee lawaaimakers en de zee in gelegen en daar hebben we niet zoveel zin in. Er is er eentje die opvalt, die ligt namelijk in het stadje Carpinteria, maar 45 minuten bij de camping vandaan waar we nu staan. Het online reserveringssysteem werkt voor geen meter en we besluiten gewoon op de bonnefooi er naar toe te rijden. Het is echt groot, met meerdere kampeer ‘loops’ dat komt vast wel goed. Heel grappig hoe we nu al anders denken dan met de 5th wheel. Dan had ik op zijn minst moeten kijken hoeveel grotere plekken er zijn, maar ik denk dat we dan ook wel hier naar toe waren gereden hoor. Het is namelijk echt naseizoen en daardoor overal redelijk rustig.

Voordat we weg kunnen, moet de camper weer op de truck. Ik ben nog niet gewend aan die hoge dunne poten…en doordat we een beetje op een schuine ondergrond staan, moet de voorkant een stuk hoger dan de achterkant. Thom hanteert de afstandsbediening en ik sta wantrouwend op een afstandje te kijken. Plots verschuiven de achterpoten een beetje op de gele platen! Er ontsnapt een Martien Meiland gil uit mijn keel. Zijn de platen te glad? Staat de camper te schuin? Snel duwt Thom de achterkant verder omhoog. Als ik ergens van schik, dan stop ik altijd mijn vingers in mijn oren. Zo sta ik dus te kijken, onmogelijk om nog met mij te communiceren, want ik hoor niks! Thom snapt het wel, hij vindt het ook heel stressvol. We hebben geen keus, we moeten de camper verder liften tot we het idee hebben dat de truck er onder past. We willen allebei de truck er zo snel mogelijk onder hebben, als de poten het dan begeven, dan ploft ie in de bak en niet op de grond. Doordat we op een schuin oppervlak staan, trekt één poot ook best wel krom, die staat duidelijk onder spanning. Ik kan er niet naar kijken, wat a-relaxed is dit.

Na een paar keer steken, heb ik de truck goed voor de camper staan en rij ik hem er heel langzaam onder, terwijl Thom achter kijkt of ik echt recht achteruit rij. Pffff wat een opluchting als ie er helemaal onder staat. Poten omhoog en hij zakt er in. Gelukt!

Dit was weer een lesje: we moeten écht levelen met de truck door blokken te gebruiken en niet de poten laten zakken op een schuinaflopende ondergrond. We moeten ook echt vertrouwen krijgen in die poten. Ik weet dat ze heel sterk zijn, maar ze zijn zo dun ten opzichte van de hele camper!

We rijden even langs een tankstation om te dumpen en te tanken en dan door naar Carpinteria. De ranger bij de ingang van het parkje vertelt dat er genoeg plek is. Ze wijst ons twee plekken aan op de kaart die de komende drie nachten vrij zijn en direct aan zee liggen. We mogen even gaan kijken of we er in passen, want officieel is de maximale maat 18ft (wij zijn 25ft). Eén van de twee ligt op een hoek (dus geen buren) en we weten onszelf er in te proppen. Ze had ons op het hart gedrukt tussen de witte lijnen te blijven en als dat lukt dan is het goed. Eerst staan we paralel aan het strand, maar dat is toch ook niet de bedoeling (onze achterburen hebben de nul uitzicht), maar een beetje schuin lukt ook yeah! Super leuk, wat een plek! Het geeft meteen extra vakantiegevoel zo aan het strand.

Na het debacle van vanmorgen, laten we de camper lekker op de truck. Gelukkig is alles hier op fietsafstand, dus dat kan ook prima. Ik zie op Google maps al wat leuke cafeetjes en winkeltjes, ik denk dat we ons hier voorlopig wel even zullen vermaken!