Eén van de meest bijzondere aspecten van deze reis, ik kom er in gedachten elke keer weer op terug, is het feit dat we de tijd hebben. Misschien is dat wel het grootste goed dat een mens kan bezitten en is tijd meer waard dan welk luxe bezit dan ook. We hoeven niet over drie weken weer naar huis en aan het werk, we kunnen ergens blijven net zo lang tot we uitgekeken zijn.

Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat. Als kind konden dagen eindeloos duren, met soms als verveling tot gevolg. Het einde van de zomervakantie lag de horizon ver voorbij en ik herinner me dat ik het toen al heerlijk vond dat ik niks moest doen en de dagen niet bepaald werden door ‘op tijd zijn’. Als ik er nu aan terug denk, was ik niet lid van veel naschoolse activiteiten en ging ook niet graag bij andere kinderen spelen. Ik heb op een blauwe maandag blokfluit en gitaar gespeeld, geturnd, getennist en op hockey gezeten. Ik vond het best leuk, maar niks pakte me écht en de wedstrijden in het weekend zorgden er voor, in combinatie met het teamsport aspect, dat vooral hockey het kortste leven beschoren was :-). Ik hou er van om zelf mijn tijd in te delen.

In essentie hou ik niet van afspraken. Ik kan er niet omheen en als ik ergens ben, ben ik het gevoel kwijt, dus ik maak er ook geen big deal van en ben altijd op tijd. Misschien als ik me om dat laatste wat minder druk zou maken, ik er ook wat minder moeite mee zou hebben :-). Natuurlijk wil dit niet zeggen dat ik het niet leuk vind om mensen te zien of dingen te plannen, ik ben een heel sociaal mens, maar die agenda mag van mij de prullenbak in!

Ik vond het een verademing toen we er op Curaçao achter kwamen dat daar geen sociale agenda cultuur heerst. Onze agenda was daar voor het eerst sinds jaren leeg! Als je niet meer dan een week vooruit plant, hoef je afspraken ook niet in een agenda te zetten, die onthoud je gewoon!

Veel van jullie kennen vast het ontspannen vakantiegevoel en de wens om dit gevoel vast te houden, zodra je weer in het leven van alle dag stapt. Iedereen zegt eigenlijk heel terecht, dat dit onmogelijk is. In het ‘gewone’ leven moet simpelweg van alles gebeuren: werk, kinderen naar school, huishouden enz. Moet je je voorstellen dat je partner in de vakantiemodus blijft hangen….dat zou waarschijnlijk binnen no time op je zenuwen gaan werken. Maar een interessante vraag vind ik wel: proppen de meesten van ons het leven niet veel te vol? Het lijkt soms wel een wedstrijdje wie de meeste balletjes kan hooghouden. Vooral vrouwen zijn hier goed in: “Hoe doet ze dat toch, die carrière makende vrouw met 4 kinderen en een partner die ook minstens 50 uur in de week werkt”. Misschien kun je je beter afvragen: “wordt zo’n vrouw er niet gek van om 24/7 zo efficiënt om te gaan met tijd, dat ‘de tijd ergens voor nemen’ geen optie meer is?”. Is zo’n leven verworden tot een statussymbool en maakt het hebben van tijd je een vreemde eend in de bijt?

Wat mij betreft is het leven te kort om het grotendeels op de automatische piloot door te brengen. Ik wil niet efficiënt met mijn tijd omgaan. Als ik werk, wil ik de tijd hebben om mijn werk écht goed te doen en als ik met vrienden of familie ben, wil ik de tijd hebben om écht aandacht aan hen te besteden…

Ik ben benieuwd of dit mijn vorm van ‘vakantiegevoel’ vasthouden is…grappig hoe door dit stukje te schrijven, je weer tot nieuwe inzichten komt (wat ik wel en niet wil)….ik heb in ieder geval genoeg tijd om er nog een tijdje over te malen…. :-).