Als we vanmorgen wakker worden, horen we alleen maar wat klagerige meeuwen…voor de rest is het stil! Yeah! Na een week omringt te zijn door blaffende honden, muziek en kukelende hanen, is dit weer heerlijk. Die Mexicanen zijn wel gewend om lawaai om zich heen te hebben, ongelooflijk. Ik moet zeggen, Thom slaapt ook overal doorheen, maar ik moet wel oordopjes in doen hoor. Vooral om niet vanaf 5 uur ‘s ochtends wakker te liggen van al het geluid.

Ook al was ik gisteren nog niet helemaal beter, ik heb Thom toch weten over te halen om weer naar een strandje te rijden. Hij was het er niet helemaal mee eens, vond dat ik eerst nog een dagje moest uitzieken, maar ik was helemaal klaar met het kale rv parkje. Het ging ook best wel aardig hoor en met 2 paracetamol op en alles in een slakkentempootje ging het prima. De compromise was dat we het ‘s ochtends even aan zouden kijken en als ik me aan het eind van de ochtend nog goed voelde: verkassen.

Ik heb echt een schat van een man en hoefde uiteindelijk bijna niks te doen. Alleen binnen alles even op het bed leggen dat kan gaan verschuiven, wat poetsen en klaar. De eerste stop is de supermarkt en ook daar mag ik in de auto blijven wachten. Ik heb een lijstje gemaakt van wat we nog nodig hebben en dat valt gelukkig wel mee. De keuze is hier een stuk minder groot, dus dan wordt je lijstje ook vanzelf wat minder lang. In ieder geval veel water in flessen, want ik vertrouw het water in de tank helaas niet meer na twee keer flinke pijn in mijn buik. Ook al hebben we een filter bij de tanken, Thom heeft nu ook eentje uitgezocht die het water filtert bij de kraan in de keuken. Dat is beter denk ik.

Na de tank vol te hebben gegooid, rijden we weer terug naar het noorden. We kwamen toen we vorige week naar Loreto reden langs een schattig strandje en daar hebben we nu onze zinnen op gezet. Het ligt 1,5 uur verderop, dus niet heel ver rijden.

Na 45 minuten zien we plotseling een gezin aan de andere kant van de weg staan bij een ruimere berm/parkeerplek. Ze zwaaien met een lege watercontainer. Tja, dit is een lastige. We besluiten niet te stoppen. Voelt niet helemaal oké, maar aan de andere kant hebben we ook het idee dat we ze niet kunnen helpen. Gelukkig zien we iets verderop een bus ons tegemoet rijden, die kan vast wel stoppen en dan kunnen ze er mee naar Loreto rijden. Hopelijk is hun probleem snel opgelost.

Als we bij het strandje aankomen, is het bijna vier uur en gelukkig nog genoeg plek. Het is echt heel pittoreske. Blij om weer in de natuur te staan! Hier blijven we wel even een paar dagen plakken om daarna in een dag of 2 terug te rijden naar de grens met de VS. Daar is het nu nog heel koud (vriezen) in Arizona, maar vanaf volgende week gaan de temperaturen weer naar wat normale waarden voor de tijd van het jaar.