22 augustus: Laatste dagen samen

Zo hè hè, hier is weer een blogpostje! De laatste dag in Portland was niet zo bijzonder en dus dacht ik: ik sla een dagje over, niet wetende dat we op onze plek op deze camping geen bereik hebben, zelfs niet een ieniemienie beetje :-).

We staan nu aan een prachtig meer, net onder het Mount Saint Helens Park. Deze vulkaan is in de jaren tachtig uitgebarsten en heeft een enorme verwoesting veroorzaakt. Je kunt naar deze vulkaan tot bijna aan de krater rijden met de auto, maar dan moet je aan de noordkant het park inrijden en wij zitten juist ten zuiden en dan is het meteen een paar uur rijden. De campings aan de andere kant waren vol en hier staan we nu op een prachtige plek met uitzicht over het water. De plekken zijn hier heel groot en dus besluiten we bij het reserveren om er gewoon eentje te reserveren en daar met twee campers te gaan staan. We twijfelen nog even of we dat van te voren moeten melden, maar besluiten gewoon te gaan en net te doen alsof ons neus bloedt. De camping host twijfelt wel even als ze ons ziet staan, maar het is zo ruim, dan we ook geen last zijn voor de buren dus voor een extra 15 dollar ziet ze het door de vingers! Er is wat voor te zeggen om geen slapende honden wakker te maken!

Gisteren hebben we heerlijk op de camping rondgehangen; gesupt op het meer, gevist en lekker langs het water gezeten. Max heeft zelfs nog een vis aan de haak, maar we vinden ‘m te klein om op te eten :-). Het is even een traumatische ervaring voor Peter om het haakje uit zijn bekje te halen, want dat gaat niet meteen goed, maar gelukkig lukt het uiteindelijk en zwemt de vis in een sneltreinvaart weer bij ons vandaan. Hij zal wel gedacht hebben: kom ik daar mooi weg, wat een newbies! Blijkt namelijk dat de meeste vissen hier niet heel groot zijn en we zien hetzelfde formaat in de emmer van de buurman die met een bootje het water op is gegaan en er zeven (!) heeft gevangen! Nou ja! De worstjes op de BBQ smaken ’s avonds ook prima!

Vandaag vinden we dat er weer wat actie in de tent moet komen en besluiten we om naar de Ape Cave te rijden. Het is een enorme tunnel van bijna 2,5 km die 2000 jaar geleden ontstaan is door een uitbarsting van deze vulkaan. In de jaren 40 van de vorige eeuw wordt hij door padvinders ontdekt en nu kun je er doorheen wandelen, maar dan moet je wel bereid zijn om ook flink te klimmen. Het is voor een groot gedeelte echt een enorme tunnel, veel hoger dan ik had gedacht en behoorlijk koud! Bij de ingang zijn we er al voor gewaarschuwd en dus allemaal vesten en lange broeken aan, terwijl het buiten richting de 30 graden aan het gaan is. Het is echt een hele leuke wandeling met flink wat klauteren. Aan het einde kom je weer boven de grond en loop je bovengronds weer via een mooi bospad terug naar de parkeerplaats. Echt de moeite waard!

Nu zijn we weer op de camping en ik doe nu een poging om deze post online te krijgen. Ik zit bij het zwemstrandje, waar we net een paar streepjes bereik krijgen. Het is wel lekker om even helemaal offline te zijn, al is het voor Thom altijd lastig, want hij moet een paar keer per dag checken of het goed gaat met Tom’s Planner. Hij loopt even hier naar toe, maar heeft ook de satelliet telefoon aanstaan voor noodgevallen. James die het support doet, kan Thom dan een seintje geven via de sms dat er wat aan de hand is.

De rest zit iets terug aan het meer met een chipje en een biertje. Vier lui in een stoel en twee met een hengel aan de waterrand. Noor heeft net een vis gevangen (!) en nu willen we er graag nog een paar bij voor op de BBQ. We hadden haar vis in een emmer met water gedaan en afgesproken dat alleen wanneer we er meer vangen, we ze gaan opeten (nog niet echt nadenkend over hoe we die vis dan dood gaan maken en vooral wie!), maar terwijl Thom wat vers water in de emmer schenkt, pakt de vis zijn kans en springt over de rand, glibbert over een stukje zand zo hup, het water in! Doei vis! Nu staan we dus weer op nul…ik denk dat we wat anders moeten gaan bedenken voor het avondeten…:-)

Morgen scheiden onze wegen zich alweer! De tijd is echt omgevlogen! De fam gaat richting Seattle en wij gaan naar het zuiden. Het is echt heerlijk geweest om zoveel tijd met elkaar door te brengen, we zijn weer helemaal op de hoogte van alle ins en outs. Gelukkig duurt het niet lang en dan zijn wij ook in Nederland. Wij hebben nu samen nog een dikke drie weken voordat we de camper weer moeten stallen. Daar gaan we nog even goed van genieten!

Campingplek Yale Lake vlakbij Mount Saint Helens Park

Ochtend zon aan het water.

Twinky toast! In Amerikaanse series zie je mensen vaak een twinky eten, dat wilden Max en Noor dus wel even uitproberen…conclusie: whawaa gaat wel…. 😀