Foto: Bij de poging agaat te vinden, stuitten we in the middle of nowhere op een prachtig uitzichtpunt, met op verschillende plekken gedenktekens van overleden dierbaren.
Het is zo grappig, we staan nu al bijna een week op een RV Park midden in Quartzsite. We waren hier terecht gekomen door problemen met de zwart water tank en we zijn blijven hangen! Op zo’n gek park, waarvan we een week geleden nog zeiden ‘hoe houden mensen het er vol!’; met alleen maar kiezels op de grond, langs een doorgaande weg en totaal sfeerloos. Op de één of andere manier hebben we daar geen probleem mee, het stoort ons niet. We wentelen ons in de luxe van ongelimiteerd water en elektriciteit en hebben eigenlijk gewoon ook niet zoveel zin om weer te verkassen.
Vandaag een leuk rockhounding tripje gedaan in de buurt van Brenda. Nog zo’n dorpje dat alleen maar bestaat uit campers en trailers! We waren eerst op zoek gegaan naar agaat, maar konden de route niet goed vinden. Uiteindelijk besloten we de site te laten voor wat het was en naar een andere plek te rijden. Ook hier moesten we even goed zoeken; de schrijver van het Rockhounding Arizona boekje wekte de suggestie van een enorme pull through parkeerplaats, wat uiteindelijk niet veel meer was dan een plek voor 2 auto’s langs de weg. Langs het hele gebied stond ook nog een hek, dus het was maar goed dat ik online las dat er een improvisatorische doorgang was, zodat je het gebied in kon.
Het is duidelijk een plek waar veel gemijnd is, dat zie je vooral aan de bergen restmateriaal die ontstaan door het graven van een mijntunnel. We liepen een stuk het gebied in, meestal gaan we allebei een beetje onze eigen gang, toen Thom van bovenop een berg riep dat hij een knalrode afgraving zag die misschien wel interessant was om te bekijken. Jasper is overwegend rood van kleur, dus wie weet: jackpot! Na wat klim- en klauterwerk konden we er komen en bleek er een enorme gat te zijn gebikt en gegraven! Wat een werk, bovenop een helling, waar je met een auto onmogelijk kan komen. Daar moeten een paar mensen heel graag iets uit de berg hebben willen halen! Nu leek het verlaten en waren de reststukken jasper en kristal het enige bewijs dat er eens wat te halen viel. We konden onmogelijk veel meenemen, maar ik kon het niet nalaten een flinke steen mee terug naar de auto te zeulen. Ik had uiteindelijk alle zakken die ik had volgeladen met mooie stukken 🙂
Het leuke van het rockhounden is dat je ter plekke een inschatting moet maken van de kwaliteit van de stenen die je meeneemt. Ze hebben allemaal een coating ‘desert varnish’, zoals ze stof hier noemen en bovendien in de buitenkant vaak heel grof en kan in groot contrast staan met de schoonheid aan de binnenkant; als je gelukt hebt! Ik begin er langzaamaan een beetje een oog voor te krijgen: kleinere stukken moeten plat genoeg zijn om zelf te kunnen slijpen (ze kunnen niet gezaagd worden en anders ben je eindeloos bezig), stenen met scheuren zijn vaak van minder goede kwaliteit en kun je beter laten liggen en grotere stenen hebben toch vaak iets van een tekening aan de buitenkant, een teken van een mogelijk bijzondere binnenkant.
Morgen neem ik ze mee naar de club en dan laat ik weer het één en ander zagen!
Karige omgeving voor deze beesten om eten te vinden!
De koeien achtervolgden ons 🙂
De rode afgraving.
Helemaal zelf gegraven met dit kleine schepje 😀
De buit! Zoals ik al beschreef, is er nu niet zoveel aan te zien. Het zagen en slijpen gaat uitwijzen of er iets bijzonders bij zit.
Ziet er leuk uit hoor zo’n tripje door de dessert. Vind ik ook mooi….óf heel kaal zoals oman óf heel groen. 😀