Behalve in Vegas, zijn we hier nog nergens voor een tweede keer geweest. Salt Lake City was niet één van ons meest favoriete plekken, goede reden om het een tweede kans te geven :-). Wie weet worden we nu wel verrast met allemaal nieuwe kanten. Ik moet ook eerlijk zeggen dat de vorige keer niet de leukste tijd was, toen is Bickel flink onder handen genomen door de dierenarts en werd langzaamaan duidelijk dat ze misschien niet meer beter zou gaan worden. Dat gevoel straalt af op je omgeving.
Het was 3,5 uur rijden van Idaho Falls, dus een heel aangename afstand. De weg voerde ons langs een vulkanisch maanlandschap, een groot maisdoolhof en natuurlijk kan in Idaho het aardappelmuseum niet ontbreken, aangezien 1/3 van de aardappels in de VS hier vandaan komt! Voor ik het wist hadden we de bergen achter ons gelaten en reden we al in een woestijnachtig landschap vol bruinrode tinten en de typische kleine wat stoffige bosjes.
Naast me zat Thom driftig te typen op zijn laptop, want de printfunctie in Tom’s Planner had er de brui aan gegeven. Hij was er meteen mee aan de slag gegaan vanmorgen, maar rond elf uur moesten we toch echt uitchecken en dus verder in de auto. Leuk om te merken dat ik in mijn eentje de camper prima rijklaar kan maken, het is geen overweldigende klus meer, maar routine. Ook al zorg ik meestal dat de binnenkant rijklaar is, ik wil niet zo’n vrouw zijn die de man verder al het ‘technische’ werk laat doen en dus weet ik inmiddels ook precies wat er buiten moet gebeuren.
Gelukkig lukte het Thom om het printprobleem op te lossen en konden we na anderhalf uur wisselen. Bij de stop zat een Burger King en aangezien die een vegaburger hebben, konden we de verleiding voor wat fastfood niet weerstaan! Lekker makkelijk voor mij, ik hoefde het tweede stuk niet te rijden met het risico op een suikerdip, maar ik geloof dat het meeviel als was mijn allerliefste wederhelft wel een beetje cranky… 😉
De camping waar we nu staan, ligt vlakbij het vliegveld en naast het terrein waar de State Fair in volle gang is! Makkelijk voor als Clara en Paul aankomen en erg leuk om deze Fair nog even mee te kunnen pakken (laatste weekend). Het is een fijne ruime camping, wel erg vol, maar toch rustig dus prima. Op de achtergrond hoor ik af en toe gejuich van de fair en getoeter van een trein die langsrijdt. Thom is een stuk fietsen, er loopt hier een mooie trail vlak langs de camping en aangezien hij al een tijdje weg is, vermoed ik dat het lekker gaat. Ik ga ‘m zelf ook zeker nog een stuk doen, maar vandaag vond ik mijn 30 minuten Jillian even genoeg. Ben erg enthousiast over dit programma, elke dag een half uurtje is echt te overzien!
Waar is het ‘normale’ formaat blikje gebleven…
