Heerlijk zo’n pro actieve man! De hele dag was hij onder de pannen in een koffieshopje om de nieuwe versie van windows te downloaden (kon natuurlijk niet zomaar, ook al totaal overbodig, moest hij eerst alle updates van de vorige versie binnen halen… :-/). Een nieuwe versie op een usb stikkie kost 200 dollar, dus wel de moeite waard om er wat download uurtjes tegenaan te gooien, maar dit duurde wel heel lang. Uiteindelijk was hij om half acht thuis, terwijl ik hem daar rond 1 uur had achter gelaten en met de auto terug was gereden.
Terwijl hij daar zat, had ik me nuttig gemaakt door nog wat dingen in de grondverf te zetten, mijn Jillian Michaels half uurtje te doen (30 min is nou echt te overzien, een uur daar moet je al veel meer zin en zelfdiscipline voor te voorschijn toveren) en eens even te checken of het inderdaad klopt dat het vinyl dat in de keuken ligt, doorloopt onder de vloerbedekking. Ik had dat gelezen op een blog over het vernieuwen van een rv vloer. En ja hoor, ergens onopvallend een sneetje gemaakt en de vinyl blijkt gewoon doorgetrokken. Als het er een beetje redelijk uit ziet, dan hoeven we misschien wel helemaal geen nieuwe vloer te leggen. Dat scheelt een boel gedoe.
Natuurlijk enthousiast, is het één van de eerst dingen die ik Thom vertel als hij thuiskomt. Nog helemaal bezweet van het fietsen, begint hij meteen te trekken aan het stuk wat ik open had gemaakt en zegt doodleuk: ‘zullen we het er nu uit trekken? Is vast zo gepiept!’. Voor dat soort daadkracht ben ik altijd te porren en dus staan we een paar minuten later samen te sjorren aan het kleed. Het is vastgeniet en komt daardoor eigenlijk heel makkelijk los, godzijdank is er geen lijm aan te pas gekomen. Ons enthousiasme wordt een paar minuten later toch een beetje getemperd, omdat het vinyl wel een heel stuk onder het kleed doorloopt…maar niet helemaal! Lelijk hardboard komt te voorschijn en we staan even beteuterd te kijken. ‘Zullen we het dan maar weer even terugleggen?’, zegt Thom. Ik sla het tapijt weer richting de keuken, maar het ziet er nu natuurlijk niet meer uit, bovendien steken er aan alle kanten grote nietjes uit. Niet heel voet vriendelijk. ‘Gewoon doorgaan!’, roep ik en dus rukken we verder en ligt het tapijt binnen 10 minuten buiten. Het is één grote stofbende, maar na met wat geduld de overgebleven nietjes te hebben verwijderd en de stofzuiger er over heen te hebben gehaald, ziet het er niet eens zo slecht uit. Over anderhalve week zijn we in Salt Lake City en kunnen we er een nieuwe vloer in gaan leggen.
Plots herinneren we ons bijna tegelijkertijd het weerbericht voor de komende dagen. We vertrekken zaterdag naar Grant Village, midden in het park, dat op 2400m ligt en volgens de voorspellingen word het overdag niet warmer dan 11 graden en ‘s nachts gaat het -4 vriezen! Oeps, daar gaan onze lekker warme vloerbedekking voetjes!! Toch blij dat het kleed er uit is. Het voelt meteen een stuk luchtiger aan, gek genoeg. Snel nog maar even ergens 2 paar sloffen op de kop tikken!
onthou nou dat niks ‘even’ kan!! hier in huis ook niet. is altijd wel een probleem… 🙂 even kan alleen op tv