15 februari: Dagje voor de wind!

Het is een wat onrustige nacht. Eerst is het windstil, waardoor Thom er ’s nachts uit gaat om te checken of we niet tegen onze buren aandobberen. We liggen vrij dicht bij elkaar en als we allebei met onze neus in de wind liggen dan gaat het prima, maar als we een beetje in het wilde weg gaan draaien dan is het toch wel wat krap. Als hij bezig is om de lijnen wat korter te maken, trekt de wind plotseling aan. Ik ben een klein beetje geïrriteerd dat hij niet even heeft gezegd wat hij is gaan doen, want nu word ik plotseling wakker, ligt er niemand naast me en ook buiten zie ik in eerste instantie niks (Thom is helemaal in een hoekje bij de punt met de touwen bezig). Ik denk natuurlijk meteen ‘straks is ie over boord gekukeld’. ‘Dan zwem ik toch gewoon weer naar het trapje’, zegt Thom wel een beetje terecht, maar dat is niet het scenario dat zich in mijn slaperige hoofd afspeelt (das natuurlijk veel dramatischer!). De onrust zit ‘m ook in het water dat aardig deint. We zijn er inmiddels aan gewend geraakt, maar het gedein helemaal niet meer voelen, dat doe je niet echt.

Het is vandaag de laatste volle zeildag, morgenochtend varen we het laatste stuk naar de haven en leveren we de boot weer in. Om vier uur gaat dan onze vlucht terug naar Miami. We hebben het een erg leuke vakantie gevonden en het op pad zijn met zo’n boot, in zo’n mooi gebied is natuurlijk geweldig. Als we hier nog een keer naar toe gaan, kiezen we wel een ander seizoen met iets gematigde wind, die was deze twee weken pittig en heeft ons toch ook vier dagen op één plek laten liggen (we horen later van Christy en Jim dat dit de zogenaamde Chrismas Winds zijn, een harde wind die eigenlijk alleen december waait, het weer is dus een beetje in de war). Daardoor ben ik wel op schelpenjacht gegaan en mijn hemel wat ga ik met een mooie verzameling terug naar huis! Hopelijk past het allemaal in de koffer (ja gelukt en het is ook door de douane gekomen!).

Deze vakantie was ook om een gevoel te krijgen voor hoe het is om met een catamaran op stap te zijn. We speelden met het idee om er één te kopen en dan bij ons in de haven te leggen en er elk jaar een aantal maanden in de regio mee op stap te gaan. Ook al vinden we het erg leuk, we vinden het niet leuk genoeg om zelf een boot te hebben (en alles wat daar bij komt kijken). Het was een mooi plan, maar daar blijft het bij en we hebben weer hernieuwde zin om verder te reizen met onze camper in Amerika en daar misschien wat meer off road te gaan. Wordt vervolgd!

Nu liggen we voor de laatste avond in een schattig baaitje ten zuiden van het eiland St John. Heel mooi blauw water en mooi beschut tegen de golven. Tijdens het snorkelen twee schildpadden gezien! We hebben vandaag ook een heerlijke zeildag gehad met de wind in de rug en een steady 5 knopen snelheid. Wat is het toch opvallend hoe anders de golven zijn als je de wind mee hebt, zelfde golven maar een totaal andere sensatie…deze gewaarwording kan vast gekoppeld worden aan een mooie filosofische levensles :-).

Ik vond het erg leuk dat jullie allemaal weer mee gelezen hebben en bedankt voor alle enthousiaste reacties! Tot de volgende keer!

PS. 16 februari: Door gebrek aan internet zitten we inmiddels in Miami waar ik het postje online kan zetten. We hebben vanmorgen de boot ingeleverd. Christy vertelde ons dat we wel weer in de VS in moeten checken, voordat we naar het vliegveld rijden. We hadden hier helemaal niet bij stil gestaan, dachten dat we even ons VS bezoek hadden onderbroken met een BVI bezoek, maar niet dus. We hadden Rachel gebeld, de taxi chauffeur van het tandartsbezoek een week geleden. Zij wist precies waar naar toe moesten, een soort terminal naast het water. De douane dame die ons hielp was echt zo’n prototype USA douane beambte: bitchy en streng. Je wordt er heel ongemakkelijk van. We hadden een registratie papier van de boot niet (zat weer in een map bij het verhuurbedrijf), Rachel zei dat we de bagage gewoon in de auto konden laten, maar niks daarvan, alle bagage moest gehaald worden. Ze liep zelfs mee naar buiten om te checken of Thom hier niet mee sjoemelde. Verder moest ze weten wanneer we het land weer gingen verlaten, daar wilde ze bewijs van zien (online boeking) en ze wilde ook het adres van het hotel in Miami (ik had geen internet daar en gelukkig kon ik de emails ook offline terugvinden!). Toen we weg wilden lopen met de koffers, kwam ze nog een keer aanlopen dat we de volgende keer toch echt meteen als we weer op VS grondgebied zijn ergens moeten inchecken (we waren een dag te laat). Nou ja, als ik het zo opschrijf, valt het misschien wel mee, maar ik denk dat het met machtsvertoon te maken heeft, dat het zo onprettig aanvoelt. Eenmaal terug in de auto, kreeg Rachel een smsje van Christy: waren we de ipad van Thom vergeten (hadden we laten liggen bij het stuur (gebruikten we om te navigeren). Shit! Het was zeker een 35 min terugrijden en dan werd het wel heel krap om op tijd bij het vliegveld te zijn. Rachel had een vriendin die op het vliegveld werkt als ‘porter’ en je snel door de incheck procedure helpt. Toen we uiteindelijk een kwartier te laat aankwamen, konden we via haar toch nog inchecken en het vliegtuig halen! Rachel had ons als een 77 jarige ‘race car driver’ terug naar de haven en weer naar het vliegveld gereden. Ze is heel gelovig, dus haar ‘Christ’s!’ en ‘Jesus! kwamen meer over als het aanroepen van een hogere macht, dan vloeken haha! Beetje stresserig was het wel en na 2 uur bij Rachel in de auto was ik ook wel uitgekletst over ditjes en datjes! :-). Nu in Miami, in het prachtige W Hotel, hier gaan we twee dagen wat praktische winkel dingen doen en waarschijnlijk een paar galeries bezoeken. Tot de volgende keer!

Zonsopgang Cooper Island

Thom gaat nog even naar een snorkelplekje

Heerlijk voor de wind op het fok 6 knopen.

We varen ‘buiten om’ de eilandengroep en hebben weer een flinke ‘swell’ van de caribische zee, maar nu in de rug en daardoor is de sensatie een stuk fijner dan als je er tegen in gaat!