5 maart: Eten onderweg

We zijn nu bijna twee weken geleden voor het laatst naar de supermarkt geweest. Er is hier wel een kleine ‘general store’, maar daar zijn de bananen, sinaasappels en appels 1 dollar per stuk! De koelkast is zo goed als leeg. Het enige dat er nog in staat, zijn een paar potjes (pesto, olijven, salsa e.d), een halve groene kool (ach arme, is gewoon niet zo aantrekkelijk om te eten), wat wortels, gember, yogurt en een paar eieren. Ik had al boodschappen gedaan met het idee dat het zoveel mogelijk lang houdbaar zou moeten zijn, dus weinig sla en bladgroente (dat had ik allemaal door de juicer gehaald), maar wel: radijs, komkommer, wortel, courgette, broccoli e.d. Verder hebben we een hele lading blikjes vis, wat potjes met dingen als olijven en augurken. Brood maak ik zelf van havermout en speltbloem (daar heb ik nog meer dan genoeg van) en in de vriezer nog ingevroren juices, groente, fruit, bladerdeeg en vegetarische burgertjes (hier in VS hebben ze een enorme keuze). Het scheelt dat we geen vlees eten, want dat neemt veel plek in. In plaats daarvan koop ik veel noten/zaden in zoals walnoten, amandelen, cashewnoten, pompoen- en zonnebloempitten. Super handig en voor herhaling vatbaar waren de twee zakken met wraps. Kunnen in de vriezer, nemen weinig ruimte in en zijn zo ontdooit. Whole Foods had hele lekkere en die gaan we zeker weer inslaan. We vertrekken morgen naar Lone Pine en de naam voorspelt weinig goeds op het supermarktfront! Laten we hopen dat er eentje in de buurt is 🙂

Pancakes voor ontbijt

Langzaamaan wordt de keuken getransformeerd!

Ik hou heel erg van koken, maar merk dat ik het nog vrij simpel hou. Heb wel een paar kookboeken mee, maar die zijn nog niet echt open geweest. Nou zijn wij geen Bourgondiërs, ik sta niet uren te kokkerellen, maar het moet wel lekker zijn. We hebben nu een heel fijne keuken, die handig is ingedeeld. Ik ben er misschien wel blijer mee, dan met mijn super grote keuken in ons laatste huis. Het fornuis bv werkt veel beter (veel meer gas en geen wind) en alles krijgt weer een korstje :-).

Het is apart om te lezen dat veel Amerikanen liever propane/gas vrij reizen. Ze associëren gas met brandgevaar. Voor ons Nederlanders is het gebruik van gas zo gewoon, daar denken we echt niet twee keer over na. Ik zag een keer een aflevering van House Hunters met een koppel dat hier in de VS een huis zocht. Hij was Brits, hield heel erg van koken en zijn enige voorwaarde was een gasfornuis, hij wilde niks met elektrisch te maken hebben: niet te vinden! Alleen maar huizen met typisch Amerikaanse, grote fornuizen, allemaal elektrisch. Je zou zeggen: dan plaats hij toch een ander fornuis, maar met gas is dat niet zo vanzelfsprekend.

We eten redelijk veel buiten de deur, maar wij zijn lunchers, ’s avonds uit eten is niet zo aan ons besteed. Gezellig ergens op het terras, onderweg op een mooie plek, in het zonnetje, beetje mensen kijken, helemaal leuk. Met stip op nr. 1 staat voor ons allebei: de (vega)hamburger. Over het algemeen heerlijk hier. Wel groot, met veel patat dus de laatste tijd vraag ik steeds vaker salade ipv patat, want ook al ben ik dol op frietjes, op een gegeven moment ben ik er toch even klaar mee. Je krijgt altijd standaard een glas water met ijs en elk ander drankje wordt gratis bijgevuld tot dat je weer vertrekt. Sommige glazen zijn enorme vazen waar ik bij voorbaat al bij denk ‘dit krijg ik nooit op’. Afgaande op wat je hier in een restaurant aan eten krijgt, is het niet raar dat zoveel Amerikanen te zwaar zijn. Heel veel vlees, vet en de porties zijn veel groter dan in Europa. Soms kun je bijna beter één portie bestellen, met zijn tweeën delen en dan heb je nog meer dan genoeg. Tel daar nog de ongelimiteerde hoeveelheid soda bij op en je hebt een recept voor extra kilo’s.

Gelukkig fietsen we een paar keer per week en dan kan je die terrasjes wel lijden! Hier midden in de desert zijn wel erg te spreken over de kwaliteit van wat je krijg voorgeschoteld, een fijn detail als je eigen koelkast langzaam aan het leegraken is!

Gisteren de Hole in the Wall trail gefietst. In het totaal 20km, eerst 10km omhoog!

Aan het eind van de trail plotseling allemaal auto’s, tentjes en een groepsessie een stuk verderop. Heel nieuwsgierig natuurlijk waarom deze mensen de natuur hadden opgezocht voor therapie. We zullen het nooit weten!

Pfff gehaald!!

Ik ben op dit moment een boek aan het lezen over Fred Harvey, die, ten tijde van de spoorweg gekte in de 19e en begin 20e eeuw, een spoorweg restaurantketen begon. Geniaal idee want treinreizen was in die tijd geen pretje, men zat op houten bankjes, onderweg was er voor passagiers niks te eten en de reis was behoorlijk lang. De conducteur ging tijdens de reis bij passagiers langs of ze wat wilden gaan eten bij een Harvey house. Vanaf een eerder station werd dit via de telex verstuurd, waardoor het personeel wist hoeveel mensen er kwamen. Als de trein aankwam op het station werd er een gong geklonken, waardoor men wist dat de passagiers er aankwamen. In een half uur werd een driegangen menu geserveerd met genoeg tijd over om weer op de trein te stappen. Kwaliteit stond heel hoog in het vaandel; van bestek tot maaltijden, service en hygiene, alles moest tip top in orde zijn. Het aparte van dit verhaal is dat Harvey al snel besloot om vrouwen in de bediening te zetten. Na een incident in de begintijd met mannelijk serveerders die na werktijd in een vechtpartij terecht waren gekomen, bont en blauw op het werk verschenen en op staande voet voltallig werden ontslagen, leek het hem praktischer in het ‘wilde westen’ om vrouwen in te zetten. De Harvey Girls zoals ze bekend werden, kwamen voornamelijk uit middenklasse en boerengezinnen uit het oosten en midden van het land. Voorwaarde was dat ze tussen de 18 en 30 jaar waren en het liefst highschool hadden afgemaakt. Ze tekenden een contract voor 6 tot 9 maanden, beloofden niet te trouwen in de tussentijd en werden meestal binnen 24 uur op de trein gezet. Betaling en voorwaarden waren uitstekend (o.a. vrij reizen met de trein, vakantiedagen en goede promotiemogelijkheden), regels streng en ze werden ondergebracht in verblijven met andere serveersters onder het wakend oog van een huismoeder. Velen omschrijven een warme werksfeer en familiegevoel onder de werknemers van een restaurant. Het was heel hard werken, 3 ‘rush hours’ per dag als de trein binnenkwam, 12 urige werkdagen en vaak 6 of soms 7 dagen per week. Deze vrouwen waren avontuurlijk ingesteld, gingen vaak ver van huis naar soms the middle of nowhere. Tussen 1870 en 1960 hebben honderduizend vrouwen als Harvey Girls gewerkt, waarvan de helft in het westen bleef en de voornamelijk mannelijk bevolking van cowboys, railroadmen en avonturiers van vrouwen voorzag!

De kaart van de Santa Fe railroad. Kansas en St Louis waren vertrekpunten en vandaar uit zie je allemaal vertakkingen richting het westen en het zuiden. Het was een bedrijf, geen overheidsinstantie dat voor elke mijl spoor geld bij elkaar moest verzamelen. Soms ontstonden er ware oorlogen met andere railroads om bijvoorbeeld een pas.

Jonge avontuurlijke meiden met gaaf haar 🙂 Als ze 4 jaar voor het bedrijf werkten, kregen ze een volledig betaalde vakantie naar California. Veel waren boerendochters die tijdens het oogstseizoen met verlof naar huis mochten om te helpen met de oogst. Vaak was dit in de zomer en hun plekken werden tijdelijk opgevuld door leraressen die wel wat bij wilden verdienen in de zomervakantie!