29 mei: Noodweer op de fiets

Nou dat was me het dagje wel weer! Vanmorgen al vroeg op gestaan en daarna redelijk op ons gemak ontbeten en de camper rijklaar gemaakt. We wilden eigenlijk even onze tanks dumpen, voordat we de weg op zouden gaan, maar bij het dumpstation stonden al 2 campers dus toen zijn we (op goed geluk, want je weet nooit zo goed waar je er weer eentje tegenkomt) toch doorgereden.

In de auto zat Thom te kijken naar de route terwijl ik reed, toen hij plotseling een stukje van google oplas, waaruit bleek dat het een heel slecht idee was om met een rv deze weg te gaan rijden: heel stijl en bochtig! GVD, we waren al een eind op weg en dat zou betekenen terug naar Spokane en dan een stuk via de highway. Uiteindelijk paniek om niks, want gelukkig bleek al snel dat het om een route ging die dezelfde naam heeft, maar in California ligt, mazzeltje voor ons! Wel een lesje voor de volgende keer: googlen vóórdat we vertrekken in plaats van onderweg in de auto!

We wisten dat we vandaag niet zo heel ver hoefden te rijden, dus toen we na een uur of 3 in de buurt van een klein State Parkje aan een meer kwamen, zijn we er af gegaan. Gelukkig was er nog een plekje vrij en nu staan we te midden van prachtig onderhouden gazons, vlakbij het water. We hebben besloten hier 2 nachten te blijven, zodat we het weekend overbruggen (dan is het altijd lastiger om een kampeerplek te vinden) en dan rijden we zondag weer door.

Bickel was wel blij dat we niet lang in de auto zaten. Ze had er echt geen zin in vandaag, bleef maar in onze nek hijgen. Halverwege zijn we gestopt en hebben we de achterbank gereorganiseerd, nu heeft ze een plank als ondergrond (ipv de bank) en het lijkt er op dat ze nu relaxter ligt.

Rond een uur of vier kreeg ik de geest en ben ik nog een stuk gaan fietsen. Op de weg, want er zijn hier niet echt paden het bos in. Het lijkt er op dat de meeste grond hier privé bezit is en dan vliegen de ‘no trespassing’ bordjes je om de oren. Ik had gezien dat er wat regen in de lucht zat, maar er waren ook veel blauwe stukken dus ik durfde het wel aan. Rondje meer leek me wel een leuk idee, maar toen ik halverwege was (en dus helemaal aan de andere kant) begon het te onweren, te regen en ook nog te hagelen! Ik was blij dat ik een helm op had :-). Ik wilde graag schuilen onder een boom, maar dat mag niet met onweer dus door de hagel maar gewoon doorgefietst. Arme Thom die was een dutje aan het doen en toen hij voor de tweede keer wakker werd van de regen, is hij in de auto gestapt om te kijken of hij me kon vinden. Echt heel lief! Gelukkig had hij wel gezien dat ik mijn camelback had meegenomen met daarin een thermodeken en regenjas (leek me wel verstandig toen ik wegfietste) en ik dus niet zou vernikkelen van de kou. Uiteindelijk kwamen we elkaar tegen bij de ingang van het park, het is namelijk niet zo makkelijk om iemand op een fiets te vinden :-). Het was toch een erg leuk rondje om te doen, maar ben wel blij dat ik nu weer lekker warm (na een extra lange douche) op de bank zit.

Terwijl ik dit schijf breekt de zon door en worden we getrakteerd op een prachtig regenboog: eind goed al goed!

Onderweg kwamen we langs een oud kamp van de CCC, de Civilian Conservation Corps, in het leven geroepen tijdens de crisis in de jaren 30, toen 1 op de 3 mannen werkeloos was. ‘During the time of the CCC, enrollees planted nearly 3 billion trees to help reforest America, constructed more than 800 parks nationwide and upgraded most state parks, updated forest fire fighting methods, and built a network of service buildings and public roadways in remote areas.’ In ruil voor dit werk kregen ze eten, onderdak en 30 dollar per maand, waarvan ze 25 naar huis moesten sturen. Een heel succesvol programma dat tussen 1933 en 1942 heeft bestaan. Dit is een brief van één van de jongens naar huis.