We zijn weer in Moab! Het voelt bijna als thuiskomen. We hebben hier vorig jaar in het totaal al 3 weken gestaan en nu komen daar nog twee weken bij. Je zou denken dat we alles al hebben gezien, echt niet! Dit is een waanzinnig fiets- en wandelgebied en ook valt er nog wel het 1 en ander te rockhounden.
We zagen net in het dorp dat er volgende week een Plein Air schilder festival is, misschien dat ik me daar wel voor in ga schrijven. Even over nadenken of ik daar echt zin in heb :-). Ik herinner me van vorig jaar dat er best wel een paar goede kunstenaars aan mee hadden gedaan, maar was al weer vergeten dat het rond deze tijd was. Wij waren hier toen met Clara en Paul, de ouders van Thom.
Vanmorgen hadden we de wekker extra vroeg gezet, zodat we hier bijtijds zouden aankomen. Deze camping die prachtig langs de Colorado rivier ligt, is altijd heel erg vol en je kunt niet reserveren: wie het eerst komt, die het eerst maalt. Dus we reden rond kwart over acht weg van de camping, het was niet ver, we hoefden maar twee uurtjes te rijden en waren hier om kwart over tien. Uit ervaring weten we dat veel Amerikanen op zondagochtend eigenlijk na het ontbijt alweer vertrekken en niet nog de hele zondag blijven hangen. Waarschijnlijk omdat de meesten best nog wel even een stuk moeten rijden, dat is hier tenslotte veel gebruikelijker dan bij ons in NL. Bij de ingang stond een bordje dat de camping vol was, maar dat leek ons sterk dus we reden gewoon naar binnen en parkeerden de 5th wheel even aan het begin, aan de zijkant. Je wordt er altijd een beetje gestrest van om te kijken of er plek is, zeker als je ook allemaal andere auto’s naar binnen ziet rijden. We waren nog maar net aan het lopen toen er een auto met vouwwagen vol fietsen langs kwam gereden. Ik schoot meteen in de stress, want nu konden zij voor ons uit zoeken! Maar ze stopten naast ons en vroegen of we een plekje zochten: ‘ja’ zeiden we tegelijkertijd. ‘Nou, dan moet je nr 6 pakken, daar zijn wij net weggereden en dat is de mooiste plek van de camping!’. ‘Ok, thanks!’ riepen we en liepen snel terug, want we weten waar 6 is; daar staat normaal de camphost, maar die stond dit keer blijkbaar op een andere plek. ‘Wat een mazzelkonten zijn we!’ zeiden we tegen elkaar, dit was echt een gave stek direct aan het water en naast een klein strandje waar je het water in kunt. Nu hoeven we niet nog een keer te verhuizen, maar kunnen we hier blijven staan totdat vrijdag 3 vrienden van ons aankomen, die gezellig een week aanhaken om hier te fietsen. Met meer dan genoeg plek voor een aantal tenten! We hadden geen 5 minuten later moeten komen, want terwijl ik het papiertje op het paaltje van nr 6 klipte, kwamen er al mensen vragen of wij weggingen of aankwamen en toen we in de auto stapten, zagen we nog een jongen van een andere plek op de camping een beetje beteuterd kijken dat de plek alweer bezet was.
Thom had snel even onze stoelen en nog wat parkeerblokjes neergelegd, zodat duidelijk was dat er iemand stond, want wij moesten eerst nog onze tanks legen en vers water bijvullen. Maar als je eenmaal je briefje hebt ingevuld en betaald, dan kan niet iemand anders op jouw plek gaan staan, dus de druk was van de ketel en nu konden we dit rustig aan doen.
De rest van de dag hebben we een beetje gerommeld en eind van de middag zijn we Moab weer ingegaan om lekker even rond te lopen (het is echt een leuk dorpje), wat Pokemon te spelen (het heeft ook heel veel Pokestops en Gyms) en daarna een burgertje te eten bij echt een geinige burgerbar. Life is good here in Moab!
