Zo sta je in de woestijn en zo sta je in de sneeuw! Arizona heeft één berggebiedje waar je kunt skiën en daar staan we nu zo’n 25 minuten bij vandaan. Thom had al uitgezocht dat het seizoen dit weekend van start ging, veel vroeger dan normaal volgens één van de jongens van de skiverhuur. In 1979 waren ze voor het laatst zo vroeg in het seizoen open gegaan. Dit in combinatie met de El Niño voorspelt veel goeds voor de komende maanden.
Erg leuk om weer even op de latten te staan. Het is een klein gebiedje, maar de sneeuw was op een paar ijzige stukken na, prima. We zijn wel verwend hoor in Europa, ze zijn hier in de VS niet goed in het creëren van een gezellige sfeer. Zoals ik al eerder schreef zijn terrasjes dun gezaaid en ook in zo’n skigebied zouden ze nog veel kunnen verbeteren! Niet te vergelijken bijvoorbeeld met de gezelligheid op de pistes in Frankrijk, om over het eten nog maar te zwijgen. Toen we terugreden zagen we ook dat veel mensen bij hun auto wat eten, dus misschien is de cultuur er omheen ook anders.
Het was grappig om samen te skiën. Meestal gaan we met een groep vrienden op wintersport en gaat Thom met de mannen op stap en ik met wat vriendinnen en kids. We zien elkaar altijd wel tijdens de lunch, maar het is wel gezellig om ook eens samen de berg af te gaan 🙂
Interessant detail is dat één van de stoeltjesliften geen veiligheidsstang had die je naar beneden trekt zodra je gaat zitten. Ik kan je vertellen dat dat heel gek voelt! Het was ook niet zo dat we vlak boven de grond bleven, maar hingen op sommige plekken rustig 5 meter boven de grond! Als het niet meer was. In een andere lift hadden ze de stang gelukkig wel (ik vond het echt een beetje arelaxed), maar meer dan de helft van de mensen deed ‘m niet naar beneden! Het sluit helemaal aan bij het feit dat Amerikanen er niet van houden dingen te moeten. Ze hebben het recht dat zelf te bepalen (‘I have the right to…’ is een zin die je hier vaak hoort!). Je bent hier niet verplicht een helm te dragen op een motor (of op de piste), zo’n stang naar beneden te trekken, en wil je in een National Park op een gevaarlijke rim lopen? Prima, is je eigen risico.
Thom merkte terecht op dat wij in Nederland door onze collectieve ziektekostenverzekering toch wat anders aankijken tegen risico’s. Zonder helm rijden kost de samenleving een boel geld en tot voor kort kostte het de Amerikaan bijna niks (iedereen was tenslotte verantwoordelijk voor zijn/haar eigen ziektekostenverzekering), misschien dat dat met Obama Care nog zal veranderen in de toekomst.
Beetje gek was dat we bij het inleveren van het materiaal er achter kwamen dat onze schoenen weg waren! Thom had ze per ongeluk in een kastje gezet dat net een ander nummer had dan wat we toegewezen hadden gekregen van de computer, waardoor het kastje niet goed dicht was gegaan. Bij terugkomst, waren de schoenen nergens meer te vinden! Wie wil nou een oud paar modderige gympen en afgetrapte UGGS hebben? Toen liepen we op sokken weer naar buiten! Gelukkig rijdt Thom het liefst zonder schoenen (!) dus geen man over boord. Ik ben blij dat we verder onze spullen in een rugzakje bij ons hadden en niet ook de sleutels e.d. er in hadden gelegd! We hebben wel een ‘lost items’ formulier ingevuld, maar ja ik denk niet dat we deze schoenen gaan laten opsturen als ze nog gevonden worden :-). Ik hoop dat degene die ze ‘gevonden’ heeft er nog lang plezier van zal hebben!
Een echte Amerikaanse piste lunch 😀 Black bean burger!
Waarom bruine stoelen? Kies dan een vrolijk kleurtje! Bij elk tuincentrum te vinden!
Nee het is geen dennenboom, maar iemand geheel gehuld in camouflage haha!
De uitzichten waren overal geweldig!
Op sokken terug naar de camping!
