‘Doe mij ook maar een road bike’ zegt ie…Thom is vanavond op een stijle helling, ‘head first’ over zijn stuur gegaan, ik was er niet bij en kwam hij gelukkig zelf bij de camper terug om het na te vertellen. Behoorlijk geschrokken en zichzelf realiserend dat hij niet nog een keer in zo’n situatie terecht wil komen. Mountainbiken is een ‘extreme sport’, maar wel eentje die je zo ‘extreme’ kan maken als je zelf wil. Zo moet je als beginner niet van een dubbel zwarte helling afgaan en moet je als gevorderde fietser je hersens blijven gebruiken en niet denken dat je onoverwinnelijk bent, omdat je de techniek goed onder de knie hebt. Ik ben blij dat het nu met een sisser af is gelopen en het een wake up call is, want ik had de afgelopen weken al vaker gezegd dat ik vond dat hij grenzen aan het opzoeken was, waarvan ik me afvroeg of dat nou nodig was. Misschien wordt het tijd dat hij weer een uitdaging achter de computer krijgt, is een stuk veiliger 🙂

Voor straf voorlopig geen ijsjes, de komende twee weken niet fietsen en nu staat hij braaf af te wassen. Ik had eerder vandaag al de neiging om super irritante gillende kinderen een ‘punch in the face’ te verkopen ‘so he better behave’ ;-D.

Voor de rest was vandaag zo’n uneventfulle dag, dat ik bijna geneigd was de blog over te slaan vandaag. Uitgeslapen, computerdingen gedaan, boekje gelezen en wat wassen gedraaid. Echt een gewone dag, maar wel een lekkere dag. De temperatuur is wat omlaag gegaan, dat was heel aangenaam. We kunnen nu goed samen leven op dit kleine oppervlak. Thom had nog even met het thuisfront gebeld, zijn zus heeft tijdens haar vakantie (vlak voor ze terug zouden vliegen) haar enkel gebroken en ligt nu met haar been omhoog. Niet ideaal als je drie kinderen hebt en een man die ook weer aan het werk moet. Gelukkig voelde ze zich al wat beter en kunnen haar ouders bijspringen. Als zoiets gebeurt dan is het extra lastig om ver weg te zitten en probeer je je steentje bij te dragen waar mogelijk.