13 september: Leuker werk kan bijna niet!

Mensen vragen mij wel vaker of ik niet een soort continue interne drang heb om te schilderen. Het is een beetje het beeld dat bij een kunstenaar hoort. Ik kan daar heel kort in zijn: nee, dat heb ik niet. Ik geniet er dit jaar bijvoorbeeld enorm van om (bijna) niks met mijn werk te doen, om even de pauze knop te hebben ingedrukt.

Ik vind het heel leuk om te schilderen, maar als niemand mijn werk zou kopen, dan zou ik er op een gegeven moment het bijltje bij neergooien. Zo ben ik bijna 15 jaar geleden fulltime als kunstenaar aan de slag gegaan, met het idee dat als ik binnen vijf jaar niet redelijk zou verdienen, ik iets anders zou gaan doen. Gelukkig ben ik nooit voor die keuze gesteld, heel fijn! 😀

Als je aan me zou vragen: is je werk je passie, is er niks anders dat je liever zou doen, dan is het antwoord: ja! Ik ben dol op mijn werk. Ik vind het heerlijk om te schilderen, om alleen te werken, ik geniet er van om in mijn atelier te zijn en werk uit het niets te creëren. De afgelopen vijftien jaar heb ik me heel erg geconcentreerd op het verbeteren van allerlei technieken die bij mijn vak komen kijken en sinds vorig jaar heb ik het idee dat ik mijn vaatje met kennis aardig gevuld heb en dat ik alles in huis heb om het beste uit mezelf te halen. Ik ben heel blij met mijn centrale thema (strandtaferelen) en ben ook heel blij dat ik, voordat we op reis gingen daar een begin mee heb kunnen maken en weet dat ik daar, naar volle tevredenheid, de komende jaren nog wel zoet mee ben.

Vandaag ben ik een groot deel van de dag op stap geweest om het idee van gefotografeerde abstracte achtergronden (waar ik het in eerdere posts al over had) verder te onderzoeken. Dus om 8 uur zat ik in de auto om terug naar de Norris geiser basin te rijden (dik uur rijden). Ik genoot echt van het ritje: de zon scheen, mijn spotify playlist op de radio speelde vrolijke liedjes en overal langs de weg zag ik grote stoomwolken van borrelende natuurpotjes: ‘dit is mijn werk’, schoot er door me heen en er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht. Hoe leuk is het om door het Yellowstone park te rijden voor je werk!

Ik had natuurlijk al aardig wat foto’s gemaakt, maar als ik ze wil opblazen naar bijvoorbeeld een doek van 200 x 120 cm dan moet ik RAW formaat kiezen op mijn toestel en dat had ik niet gedaan. Ik heb gefotografeerd op vijf verschillende plekken langs de weg, allemaal geiser basins en elke plek was weer anders; de kleuren en structuren zijn waanzinnig! Ik ben echt heel erg enthousiast. Het idee is nu om er een aantal uit te zoeken, deze te laten printen op klein formaat doek (bv 40 x 50 cm) om te experimenteren en combineren met de strandtaferelen die ik de afgelopen maanden heb gefotografeerd en te kijken of het effect wat ik in mijn hoofd heb, gaat werken. Prima klus om uit te werken als we in NL zijn voor een paar maanden! Daar kan ik ook zonder eigen atelier mee aan de gang.

Norris vanmorgen: veel meer grote rookkolommen dan een paar dagen geleden!

Norris

In het totaal heb ik denk ik 1,5 uur in ‘wild life traffic jams’ gestaan! Bison kuddes die langs de weg stonden te grazen, liepen af en aan de weg over, waardoor het verkeer er niet langs kon. De beesten worden niet opgejaagd, wij moeten wachten. Ik was er op een gegeven moment wel een beetje klaar mee, maar het was ook wel heel komisch!