15 juni: We zijn weer verderop

Daar zitten we dan, in een muffe wachtruimte omdat de douane beambte in Miami ons niet door wil laten. Ik kreeg een oranje kaart en moest mee naar een andere ruimte. Gelukkig mocht Thom ook anders was het wel heel a-relaxed geweest. We moeten gaan zitten en wachten. We kunnen allebei niet verzinnen wat het probleem is, want Thom mocht wel door. Beetje dom is het wel, want als een douane man mijn naam roept en vraagt wanneer ik voor het laatst in Europa was, valt het kwartje! Ik had het er nota bene vorige week nog met een vriendin over, dat je vanuit Europa nog steeds niet naar Amerika kunt vliegen en dat zij dus via Curaçao vloog, maar dan wel 14 dagen op het eiland in ‘quarantaine’ moest voordat ze kon doorvliegen. Waarom ik toen niet dacht ‘hoe zit dat eigenlijk met mij, ik ben tenslotte ook net terug uit Nederland’, weet ik niet. Gelukkig liet hij me door, want het was exact 14 dagen geleden dat ik terugvloog en dus wel heel strak getimed!

In Miami moesten we gisteren een nachtje slapen en vanmorgen via Phoenix doorgevlogen naar Las Vegas. Hier hadden we in december 2019 de camper bij een stalling achtergelaten. Toen dachten we dat dat maar voor een paar maanden zou zijn, ik zou begin maart namelijk met twee vriendinnen nog een roadtrip maken, maar dat was er niet meer van gekomen door Covid. Ik geloof dat het luchtruim dicht ging 2 dagen nadat we zouden vertrekken. Nu zijn we 1,5 jaar verder en het is spannend wat we aan zullen treffen. We hebben een auto gehuurd op het vliegveld want de truck moet eerst naar de garage, voordat we er in kunnen gaan rijden, hij heeft te lang stilgestaan.

Volgens de huurauto is het buiten 49 graden! We wisten al dat het zo warm zou zijn, maar konden ons er geen voorstelling bij maken. Het voelt alsof je de hele tijd bij een hele warme motorkap staat. Het voelt heel heet, maar het is ook heel droog daardoor is het wel goed te doen. Je kunt alleen echt niet gaan wandelen of fietsen of zo en je ziet ook bijna geen mensen buiten lopen.

We zitten in een heel mooi hotel, een Hilton die gebouwd is als een Italiaans dorpje aan het groot meer vlak bij Lake Mead, het grote reservoir waar de stad zijn water vandaan haalt. Nadat we waren ingecheckt zijn we eigenlijk meteen naar de camper gereden, de storage ligt hier 5 minuten vandaan. Thom had een week of twee geleden geprobeerd om de truck naar een dealer te laten slepen, maar dat was mislukt omdat die man de camper niet los kon krijgen van de truck. Deze zaten nog aan elkaar vast en dat waren we zelf eigenlijk helemaal vergeten. Het idee was om dit zelf wel voor elkaar te krijgen en dan weer een sleepbedrijf te bellen. Maar wij kregen het ook niet voor elkaar en we konden de truck ook niet bewegen, omdat de accu’s helemaal leeg waren. Mijn idee was om heel voorzichtig met de huurauto tegen de truck aan te duwen, dat zag Thom niet zo zitten, maar al het andere werkte niet en dus met behulp een houten plankje, dat we tussen de bumpers konden leggen om ze een beetje te beschermen, toch maar proberen. Als het houten plankje klem zitten tussen beide bumpers realiseert Thom zich plots dat de truck in P staat en dan niet zomaar beweegt, werkt een beetje als een handrem. ‘We kunnen ‘m toch wel van de P afhalen en in ‘Drive’ zetten, ook al zijn de acccu’s op?’, zeg ik en dat werkt want wonder boven wonder rolt de truck vanzelf al een beetje naar achteren zonder dat ik met de huurauto een duwtje hoef te geven. YEAH!!! Dit was de beweging die we nodig hadden, de hendel komt helemaal los en we kunnen de truck loskoppelen. Dit scheelt heel veel gedoe, nu kunnen we morgen een sleepdienst bellen en die brengt de truck dan naar de garage. Dan is het duimen dat er geen grote problemen zijn!

De komende dagen zitten we nog even in het hotel, dat is ook wel heel fijn met deze idiote, maar voor hier heel normale, extreme temperaturen!