We hebben weer een erg mooi rondje gereden, 20 minuten rijden vanaf de camping. Ik moet natuurlijk weer op het paard klimmen, na mijn val van een week geleden, dus we doen een blauwe trail, niet al te ingewikkeld en maar 16 kilometer. Pfff, je raad het misschien al….ik val weer. Dit keer blijft mijn wiel vastzitten in een gleuf in de trail. Voor iedereen die fietst: zo’n situatie waarbij je niet snel genoeg gaat, de gleuf ziet en denkt ‘niet in de gleuf komen, niet in die gleuf komen’ en dat zijn precies alle ingrediënten om er dus wel in te raken. Ik ging gelukkig niet over het stuur, maar viel opzij, weer een schram op mijn rechterknie. Die nog bont en blauw was van de vorige keer! Ik schrik minder (dat vind ik misschien wel het vervelendst van vallen) en dus stap ik eigenlijk meteen weer op de fiets, tot verbazing van Thom haha! Baal er wel een beetje van, want het is wel handig om weer wat zelfvertrouwen op te bouwen. Maar goed, het rondje was verder prachtig. We werden wel achterna gezeten door een dikke onweersbui (waar locals zich helemaal niks van aantrekken trouwens), maar die barste los toen we net een minuut in de auto zaten. Goede timing!
PS. geen nieuwe bloemen langs de weg, dus geen foto’s van Thom 😀
