Mijn vader print al mijn posts uit en bind ze in. We hebben inmiddels vier dikke boeken in de kast liggen van al mijn verslagen van de afgelopen jaren. Vorig jaar september kwamen mijn ouders naar Salt Lake City gevlogen voor de start van hun tweede lange trip met onze camper. Thom en ik waren net er net vier weken mee weg geweest en de drie weken daarvoor was mijn zus Anouk en haar gezin op pad geweest door Colorado. Toen mijn vader mijn laatste verhalen aan het uitprinten was, wees hij me er op dat ik niks had geschreven over toen zij hier waren! Grappig om te merken dat je dan blijkbaar zo uit je ritme wordt gehaald dat schrijven er bij inschiet. Wat natuurlijk niet betekent dat we geen leuke dingen hebben ondernomen!

Hieronder het eerste reisverslag van mijn moeder (wij vinden schrijven allebei erg leuk!)

Reisverslag, 2018 USA, Salt Lake City

Het is vandaag vrijdag 7 september, ik zit lekker buiten de eerste regels van mijn reisverslag te tikken, hele dikke spierwitte wolken bloemkolen flink tegen een fel blauwe lucht, de temperatuur is rond de 29 graden.  

dinsdag 4 september

De vlucht is heel goed gegaan maar de douanebeambte in Salt Lake City moest het hele vliegtuig vanuit Amsterdam met ongeveer 200 man, eerst helemaal alleen aan zich voorbij laten trekken. Wat een klus en daar stonden we dan allemaal na een vlucht van tien uur, heel zoet en stil te wachten want je wil wel toegelaten worden natuurlijk. Eindelijk kreeg hij hulp van twee andere maar dat hielp niet veel want de  vingerafdrukken van heel wat mensen kwamen niet goed door en dat duurde…en duurde en als wij aan de beurt zijn missen we een papier!  We worden vriendelijk weer terug gestuurd, vullen het papier in en mogen dan gelukkig wel meteen weer vooraan gaan staan. En dan willen mijn vingers het ook niet doen!!! Ik lach als een boerin met kiespijn als de douaneman mijn hand lief vasthoudt en op de plaat drukt in alle standen!

Dan wordt het allemaal weer heel fijn als we eindelijk de lachende gezichten van Tom en Bianca zien. Na een uurtje rijden met heel veel gebabbel komen we in het stadje Heber ( spreek uit Hieber) op de camping aan. Wat een grote en wat een rijen van knotsen van campers en bussen staan er verspreid in een strak maar best mooi ingericht terrein met zowaar veel gras en boompjes want warm is het.

We moeten onze slaap nog even onder controle houden en doen dat met het  uitpakken van de drie koffers en dan mogen we in slaap vallen, het is dan vier uur in de nacht Nederlandse tijd. Hier is het dan kwart voor acht in de avond en we slapen als rozen tot de volgende ochtend kwart voor zeven!!!

Dat is een heel goed begin maar daarna lopen we ons allebei rot te zoeken naar vooral de kleinste dingen , brillen die foetsie zijn, waar liggen de tandenborstels, geen deodorant, dan maar terug naar de eenvoud van het leven gewoon aantrekken die kleren. Die wazige momenten zullen heus wel weer verdwijnen en we vinden het heerlijk dat we dit weer ondernemen nu nog met Bianc en Tom om ons heen!

Woensdag,  5 sept.

We zijn weer geslaagd voor ons herexamen met de truck rijden en het aan- en af- koppelen van de fifthweel. En moesten meteen naar een bandenspecialist rijden, omdat twee banden van de fifth. langzaam leeg liepen! Bianc en ik hadden geen zin om daar bij te gaan staan wachten en dan is het leuk om in de Walmart, een enorme supermarkt, wat te neuzen en iets verderop bij een bakkertje wat te drinken en lekker te kletsen.

Jammer, één band geeft het helemaal op, er moet een nieuwe velg in, de reserve band wordt zolang geplaatst en a.s. woensdag die andere weer.

Cascade Springs en Sundance, donderdag 6 sept.

Tot nu toe worden we prompt om kwart voor zeven wakker. De zon gloort dan net boven de bergen uit die ons omringen. Een mooi zacht oranje licht. De eerste hondenbezitters beginnen hun loopje en je ziet ze in dikke vesten voorbij wandelen dat zijn er een heleboel en ze hebben zowat allemaal twee honden aan de lijn , om bij de speciale honden tuin hun grut te laten poepen en plassen. Ook wij maken ons  rondje, gelukkig zonder al dat gedoe, in een heerlijke frisse ochtend. Iedereen groet elkaar vriendelijk en zo stappen we rond in een beetje surrealistische omgeving. Zo glanzend, zo keurig staan alle mogelijke modellen van fifthweels en bussen  geparkeerd met een personen auto, het liefst in dezelfde kleur, die er bij iedereen achter staat. Ze hebben allemaal slides ( uitschuifbare wanden ). Het voelt onwerkelijk aan en we weten dat dit NIET het echte kampeerwerk is maar wel heel aangenaam om de jet leg weg te werken én om te schakelen naar een heel andere cultuur.

Om de echte natuur weer te voelen gaan we een rit maken naar De Cascade Springs en Sundance, daarvoor gaan we de bergen in die hoog en majestueus om ons heen liggen.

Dat is even het stadje uitrijden en dan rijden we er zo in. De asfalt weg verandert al snel in een dirt road. Dat is door elkaar worden geschud als een gek en van links naar rechts worden gegooid. Nou dat valt even vies tegen en ook helemaal niet om eens rustig door een raam naar het landschap te kijken. Ik vind het niks! En haal mijn leeftijd naar voren als dreigement en dat mijn lijf dit niet leuk vindt, om er mee op te houden en weer terug te gaan!

Het helpt niks. Mam, nog een paar kilometer en dan is er weer asfalt want ze vinden de omgeving allemaal te gek en zo weids en mooi en ik ook dat wel! Maar die stippellijntjes die de dirt road aanduiden op de kaart zien er veel langer uit dan dit vlotte babbeltje. Tom zegt dan opeens, Anneke wil jij rijden?

Ja, waarom niet , ik vind autorijden leuk. Zo sleur ik even later het hele stel door gaten, grinddrempels en wasboard. Ik vind het hartstikke leuk en neem flink vaart om het schudden tegen te gaan???En krijg een compliment van Tom want zo doe je dat.

De Cascades zijn geen grote watervallen maar hele kleintjes en met hele felle waterstroompjes. Het kabbelt en klatert om je heen als je over een houtvlonder over dit glooiende groene waterlandschap loopt. Heel knus en intiem en het water is zo helder als glas, ik maak van de bodem en van alles wat er in rond slingert aan groen, foto’s.

Acers groeien er overal en die zijn zowaar aan het kleuren. Tjonge Bianc en ik nemen elkaar en de mannen in zacht roze tinten, zacht bordeaux rood op de foto. Het is een prachtige eerste wandeling op Amerikaanse bodem. Ik heb nergens meer last van en na weidse vergezichten dalen we via een hele smalle weg, ja met luxueus asfalt, de bossen in en komen uit in het kleine gehucht Sundance dat in deze nauwe canyon ligt. Dit dorpje is van Robert Redford , die zo onder de indruk was van de schoonheid van de natuur erom heen, tijdens het maken van een film , dat hij het heeft gekocht en ondersteunt. We eten er een duur hapje en rijden dan vlot de canyon weer uit en zijn via een snelweg zo weer in Heber. We zijn allemaal blij dat we dit gedaan hebben. Deze tip kwam van een oude man die op bezoek was bij onze campingburen hele aardige Amerikanen en een neef van hen die hier woont. Hij was voor Bol en mij bijna niet te verstaan door zijn zachte stem achter vele lange grijze golvende haren maar Tom had daar geen moeite mee, een schatje was het. Hij reed weer weg in de oudste barrel die ik in tijden heb gezien, mag hier gewoon.

En dan is het zaterdag  8 september, helaas, helaas. Bianc en Tom gaan ons nu verlaten, zij komen met hun grote koffers van het hotel, waar ze deze dagen hebben geslapen, weer in de truck bij ons aan. Een ontbijtje wordt gegeten en de kaart van Utah nog even voor ons erbij gehaald. Gistermiddag heeft Bianc ons helemaal uitgelegd hoe je op een goede manier campings op kunt zoeken hoe uit te zoemen en in te zoemen en hoe je dit allemaal aantikt op je computer, geweldig. Nu weten we ook waar we de volgende stoppen gaan maken. Ondertussen heeft Tom voor Bart  iets op zijn computer geregeld wat heel prettig is i.v.m zijn postzegels en wat Bart maar niet voor elkaar kreeg.

Om elf uur is het zover , ze laten hun fifth achter in vol vertrouwen dat wij er goed voor zullen zorgen, natuurlijk!!!! Een uurtje rijden, alsmaar dalend, komen we weer in Salt Lake City aan en dan wordt het “kiss en ride” afzetten, kussen en zwaaien en wegrijden, anders komen er bij mij vast tranen wat niet erg is hoor.

Bol heeft op de Tom Tom van de truck gisteren al het programma gezet hoe in het centrum van Salt te komen, we willen er een hapje eten en dan naar een enorme boekwinkel gaan. Onze vrouwelijke assistente van de Tom Tom babbelt ons vanaf het vliegveld langs herenwegen maar we verstaan er weer bijna niks van. Welke highway?? roepen we dan gefrustreerd maar met het nodige geluk komen we toch op de juiste plek.

Fijn dat we terug kunnen kijken op vier hele gezellige dagen samen met Bianc en Tom die ons flink op weg hebben geholpen zodat we ons alweer vertrouwd voelen met de fifth weel, het verkeer, de omgang met de mensen, om samen fijn verder op ontdekkingen te kunnen gaan.