Gisteren hebben lekker de hele dag niks gedaan, dus het is tijd voor een beetje actie. Zoals ik al schreef, zien we vanuit de camper de San Juan rivier in de diepte lopen. Het is heel aantrekkelijk om te kijken of je daar ook bij de buurt kan komen. Hier is dat onmogelijk, maar ik vind op Google Maps de Honaker trail, die een stukje verderop ligt. Deze werd in gebouwd tussen 1890 en 1900 als een ‘supply route’ voor goudzoekers. Het is 370m naar beneden om bij de rivier te komen. Dat is best wel een stuk, maar lijkt ons allebei wel goed te doen.

We rijden rond 12 uur weg en omdat het wat moeite kost om het begin van de trail te vinden (de lokatie op Googlemaps klopt niet), begin we rond 13:00 te lopen. Het gaat niet super steil naar beneden en het eerste stuk is goed te doen. Je moet je voorstellen dat de wanden trapsgewijs schuin aflopen naar de rivier. De verticale stukken van deze trap kunnen super hoog zijn. Toen ze de trail bouwden, zullen ze flink hebben moeten zoeken naar plekken waar ze deze verticale wanden konden omzeilen. Dit betekent dat je slingerend langzaam aan naar beneden loopt.

Na een uur komen we bij een plateau dat prachtig uitkijkt over de rivier in de diepte! Wat een grootste natuur weer, geweldig. Thom laat de drone op, hij heeft die meegenomen in zijn rugzak. Ook hebben we allebei 2 liter water, lunch, een regenjasje, sateliet telefoontje en een best uitgebreide EHBO kit bij ons. We kunnen zelfs vuur maken als het moet. Na een kwartiertje lopen we verder. Nu is het best even een steil stuk naar beneden, maar niet vervelend…dat komt daarna…OMG, het pad is vrij smal en loopt regelmatig vlak langs zo’n verticale wand naar beneden. Ik kan er niet aan wennen en hou af en toe mijn hand langs mijn ogen, zodat ik de diepte niet hoef te zien. Ik heb geen hoogtevrees, maar kan de gedachte dat ik misschien struikel niet uit mijn hoofd zetten en het idee dat Thom kan struikelen, komt daar nog eens bij! Pfff ik vind het niks, maar hoop dat het snel beter wordt en daardoor blijf ik toch doorlopen. Soms zijn er even stukken met weer wat afstand tot de diepte, maar eigenlijk moeten we drie grote slingers maken, voordat we alle ‘trappen’ naar beneden hebben gehad. Bij het strandje komen we twee mannen tegen die net omhoog willen gaan lopen. Zij zijn met een raft de rivier aan het afzakken. Na een kletspraatje, ploffen we in het zand om een boterham te eten. Ik wil heel graag lekker even genieten van het water en de mooie omgeving, maar het enige dat ik eigenlijk wil, is weer terug omhoog. Niet omdat ik zo’n zin heb om die trail weer te lopen, maar de gedachte dat ik het dan zo snel mogelijk weer achter de rug heb, is de hoofdreden.

Gelukkig is terug omhoog ietsje beter te doen, maar veel maakt het niet uit. Ik ben echt heel blij als we een 1,5 uur later weer bij het plateau zijn! Pfff, tot nooit meer ziens wat mij betreft. Thom merkt het ook wel af en toe in zijn maag, maar hij heeft er veel minder last van dan ik. Dit was wel echt een stuk waar ik graag een wandelstok had gehad!

Als we aan het laatste stuk (dik half uur nog) beginnen en we komen wat hoger, gaat plotseling de telefoon van Thom over…nummer uit San Fransisco….TP down…shit. Hij wil harder lopen, maar ik kan niet anders dan mijn eigenlijk tempo houden, ja dat snapt Thom ook wel. Bijna boven gaat de telefoon weer, TP weer UP. Even opgelucht, maar dat duurt niet lang, want in de auto gaat ie helemaal los: down, up, down up. We zetten de telefoons maar even in de vliegtuigstand want we kunnen nu toch niks doen. In de 5th wheel herstart Thom alles en is het systeem weer stabiel, maar dit betekent (na ook de crash een paar weken geleden) dat hij er toch wat tijd aan zal moeten besteden.

Ik ben blij dat ik de hele trail heb gelopen, was toch wel een overwinning ook qua hoogteverschil, al ging dat prima. Maar die ‘exposure’ die hoef ik toch echt niet! Ik haal mijn ‘thrills’ liever ergens anders uit haha!