Gisteren hebben we aardig wat uren bij de Subway gezeten voor internet. In de nieuwe camper hebben we zometeen Starlink (internet via Satelliet) en dan hoeven we waarschijnlijk niet meer op zoek te gaan naar een goede verbinding. Dan hebben we die altijd. Thom had een zoom meeting, ik wilde twee post online zetten, wat werkdingen doen en een beetje zoekwerk doen naar wat we de komende twee weken gaan doen. Maar goed, na zo’n dag, hebben we allebei wel zin om naar buiten te gaan vandaag. Wij zitten hier aan het Recapture reservoir, over de dam loopt de highway en aan de andere kant van de dam is Recapture Canyon. Zo’n 1500 tot 1000 jaar geleden woonden veel Anasazi gemeenschappen in deze canyon en er schijnen nog veel ruïnes in de rotswanden te zien te zijn. We hebben een boek waar deze canyon in beschreven staat en besluiten er in te fietsen en dan te zien waar het schip strandt. Ik had in mijn hoofd en Thom zei hetzelfde, dat het een vrij droge en kale omgeving zou zijn. Is helemaal niet logisch, want waarom zou de natuur aan de andere kant van de dam anders zijn dan hier! En voor we het weten fietsen we weer tussen die mooie gele bomen heen en roestbruine struiken. Vrij snel zien we hoog in de rotsen een klein muurtje. We hebben de verrekijker meegenomen, dus we kunnen het goed zien, maar we hebben nog wel wat verbeelding nodig om je voor te stellen hoe het er vroeger uit zag. Deze bevolking woonde in de rotswanden, maar bewaarde ook de oogst en andere etenswaren in een soort rotsschuren: ‘graneries’ noemen ze die hier. Op deze manier kon ongedierte er minder makkelijk bij en kon het ook niet makkelijk gestolen worden.

Na een tijdje stopt het pad. We hadden al gelezen dat je op een gegeven moment even goed moet zoeken waar het pad doorloopt. Na een bergje opgeklommen te zijn en wat rond zoeken in de bosjes, vindt Thom de trail een stukje terug. Na een stukje lopen, klimmen we weer op de fiets.  Het is duidelijk een wandelpad, maar we komen fietsend een heel eind. Het is ook wel erg leuk om te kijken hoe ver we kunnen gaan. In de beschrijving van de route stond dat we op een gegeven moment langs een rotswand ruïne komen waar je naar toe kan klimmen. Gelukkig heb ik oog voor detail en spot ‘m op een gegeven moment aan de rechterkant. We leggen de fietsen neer en klimmen omhoog. Plotseling zie ik een stukje aardewerk met een tekening er op! Thom doet het af als dat het onmogelijk zo oud zou kunnen zijn, maar dan vind ik nog een stukje en waarom zouden hier aardewerkscherven liggen als ze niet een link vormen met de rotswoning hogerop!

Het is heel bijzonder om zo dichtbij zo’n oude woning te staan, de foto’s zeggen het allemaal. Eerder op de trail kwamen we drie wandelaars tegen en één van de mannen komt ook omhoog. Hij vertelt dat hij en zijn vrienden al meer dan 23 jaar hiken naar dit soort locaties. Zijn vrienden zijn nu 78 en 86 en durven niet meer omhoog te klimmen. Wij zijn blij dat hij wel durfde, want hij weet veel te vertellen. Bijvoorbeeld dat de meeste tekeningen origineel zijn en dus ook heel oud, dat er een grote steen ligt waarin je een slijtpatroon kunt zien waar bijvoorbeeld graan is gemalen. Echt bijzonder én….hij bevestigt mijn vermoeden dat de scherven ook oud zijn!

Terug beneden eten we de boterhammen met tonijnsalade die ik heb gemaakt. Ik zoek nog naar een paar scherven en vind nog een andere variant met ribbeltjes. Super leuk!

Wat gaan we nu doen? Gaan we terug voor een middagje bij de camper óf fietsen we door. Als we doorfietsen dan komen we uiteindelijk bij een trail die omhoog de canyon uit loopt, iets onder Blanding, het dorp waar we vlakbij staan. We besluiten om door te gaan. Leuk! De trail moeten we soms lopen door dichte struiken of stijle rotsige hellingen, maar we kunnen ook veel fietsen en dan loopt het pad lekker flowy tussen de Juniper boompjes heen. Die ruiken zo lekker!

Stom toevallig stoppen we op een gegeven moment op een punt waar ik meteen tussen de bomen een rotswoning zie. Het lijkt er op dat we hier ook omhoog zouden kunnen klimmen. Thom gaat scouten en als hij boven is, roept hij meteen dat ik ook moet komen. Het is wat klauterwerk, maar dan sta ik ook boven…wat een prachtige ruine….Het lukt me op helemaal bij de woning te komen als Thom mij een voetje geeft. Hijzelf kan er niet op komen, het is ongeveer 2 meter hoog en er is niet genoeg om vast te grijpen. Ik denk niet dat hier vaak mensen omhoog komen, de woning staat niet speciaal beschreven in de omschrijving van de canyon. Ik kijk om me heen….wat een geweldig uitzicht hebben deze mensen gehad! Ik zie zelfs een deuropening naar een ruimte die nog helemaal intact is! Het is donker daarbinnen, ik kan er niet in kijken en bedenk me plots dat er misschien wel een beest in zit! Als ik er iets dichterbij kruip, zie ik iets meer en lijkt het leeg te zijn. Beetje spannend is het wel! Maar pffff, gelukkig inderdaad leeg! Dit is wel het hoogtepunt van dit tochtje. Na nog een stuk fietsen door echt een prachtig landschap, vinden we het pad dat de canyon weer uit loopt. Ik had gehoopt dat het een jeeptrail was, maar het is een smal pad dat kronkelend omhoog loopt. Halverwege is mijn eigen batterij wel een beetje op aan het raken, de fiets omhoog duwen is redelijk wat werk. Gelukkig heb ik een hele lieve man die me op een paar steile stukken helpt! Zo apart om bovenaan er uit te komen en meteen enorme vergezichten hebben over een landschap van weilanden en boerderijen. Alsof het een andere wereld is. Via de weg fietsen we naar het dorp. Als we vlakbij Mainstreet zijn, zie ik een foodtruck met een pizzaoven staan, YES! Perfect na zo’n lang stuk fietsen. Volgens mij Fitbit zijn we al bijna 4 uur onderweg. Het gekke van dit dorp is, dat de mensen erg stug lijken te zijn. Helemaal niet Amerikaans. Nu, en ook gisteren bij de Subway zijn mensen eigenlijk best onvriendelijk. De pizza is wel oké, beetje raar dat je uit een houtoven een pizza weet te toveren die redelijk smakeloos is: uitgesproken smaken kom je zelden tegen (in dit plaatsje wel toepasselijk). Dan het laatste stukje fietsen terug naar de camper, een klein half uurtje.

Nu zitten we allebei wel een beetje moe maar heel voldaan op de bank! Wat een topdag, ‘one for the books!’