Het is alweer bijna 10 jaar geleden dat Thom en ik met Clara en Paul langs de Grand Canyon hebben gefietst. Dat was me echt bijgebleven. Je laat snel de meute achter je en voor je het weet, fiets je bijna alleen langs de rim. Dus toen we min of meer hadden bedacht welk rondje we zouden kunnen gaan rijden tijdens deze trip, lag het voor de hand om ook hier naar toe te gaan en dan ook te gaan fietsen. Als we ‘s ochtends wakker worden, waait het al flink en als we bij de fietsverhuur staan giert de wind om het gebouw. Ik wil eigenlijk een ebike, heb geen zin in tegenwind, maar de anderen neigen toch naar een gewone fiets. Oké, dan doe mij ook maar een gewone… Het meisje van de verhuur vertelt ons hoe en waar we kunnen fietsen en dan zien we op de kaart dat de route langs de rim heen en weer terug 33km is…daar hoeven we verder geen woorden aan vuil te maken: doet u ons maar 4 keer een ebike!
Na nog meer uitleg en een fiets-test (jaja, we moeten 50 meter over het fietspad fietsen en dan weer terug), mogen we op pad. De zadels zijn super laag afgesteld en het duurt niet lang voordat we ze alle vier hebben aangepast. We denken dat veel Amerikanen niet goed genoeg kunnen fietsen om tot stilstand te komen en dan af te stappen, die moeten dan meteen hun voet aan de grond kunnen zetten. Maar daar draaien wij onze hand natuurlijk niet voor om als doorgewinterde fietsers.
We bestellen nog wat koffie, bagels en een muffin, hoppen even binnen bij het Visitors Centrum, maar daar is gek genoeg niet zoveel te zien en de filmapparatuur is kapot dus helaas geen film. Dan gewoon lekker op pad.
Het is zo’n leuke route! En wat zijn we blij met die ebikes!! Ik denk dat ik anders vrij snel weer was omgedraaid om er alsnog eentje te halen haha! Het waait alleen maar harder en harder!! Soms hou ik mijn stuur extra goed vast, omdat ik het gevoel heb om te waaien. Natuurlijk stoppen we om de haverklap, want de uitzichten zijn overal geweldig mooi, groots en gaaf. Hier kan je nooit genoeg van krijgen. Op een gegeven moment spot ik een picknicktafel, bijna direct aan de rand en dus weer zo’n mooi vergezicht. Dit is de perfecte plek om even te lunchen.
Wat heel fijn is, is dat er over deze weg alleen maar een shuttle service rijdt. Auto’s mogen hier niet komen. Als de bus er aankomt, moeten we wel van de weg af en afstappen, anders mogen ze niet langs ons rijden. Bij het eerste uitzichtpunt, is ook het eerste opstappunt voor deze bus. Er staat een enorme Efteling rij en we zijn super blij dat wij met de fietsen lekker kunnen gaan en staan waar we willen!
Aan het eind van de route kom je uit bij Hermit’s Rest. Dit gebouwtje waarin de enorme haard meteen opvalt, was gebouwd in 1914 en de laatste stop voor hikers die vanaf daar de Grand Canyon in gingen wandelen. We bestellen een ijsje en koffie en gaan ergens op een muurtje zitten. Ik zit naast Sue te genieten van het uitzicht als ik haar plots naast me naar adem hoor happen. Een eekhoorn heeft zijn pootjes op haar dij en zijn zinnen op haar ijsje gezet. Ik zoek meteen naar iets waarmee ik het beestje kan wegjagen tot ontzetting van de anderen! Sue was alleen maar geschrokken, maar hoefde niet gered te worden haha! Ze vinden het zielig, het is toch zo’n schattig beestje, maar ik kan alleen maar denken aan dat verhaal in de NYT vorig jaar over een meisje die was overleden na met een eekhoorn te hebben gespeeld. Maar ik weet niet meer waar aan…dan draaien we ons om om alles weg te gooien en zien we grote borden dat je de eekhoorns niet moet aanraken, omdat ze vlooien kunnen hebben die de Pest bij zich dragen! Dat was het! Daar was dat meisje aan overleden. Niemand wist precies wat ze had tot het te laat was.
We tappen nog wat Spring Water (wat gek genoeg naar chloor smaakt) en dan stappen we op de fiets om terug te rijden. We moeten ze tussen 4 en half 5 weer inleveren, maar de terugweg gaat veel sneller, dus dat halen we prima. We stoppen op nog een paar plekken en dan rijden we alweer door Grand Canyon Village. Ik was helemaal vergeten dat hier ook een trein stopt! Al in 1901 liep hier een spoorlijn!
Nadat we de fietsen hebben teruggebracht, kijken we nog even in het souvenierswinketje en lopen dan naar de shuttle bus. We hebben de truckcamper op de camping laten staan, want de bus stopt vlak langs de camping. Ric en Sue gaan nog even langs de supermarkt en Ilse en ik rijden door naar de camping. Ik stap onder een koude douche, want het gas is op (terwijl ik dit schrijf zijn we er inmiddels achter dat één van de flessen toch vol zat, maar we te haastig hadden geconcludeerd dat deze ook leeg was) en dan lekker even achter de computer om een stukje te tikken. Toch grappig hoe ik dat blijf doen, ook al is het best wel wat werk. Ik vind het gewoon zo’n leuk idee dat ik al deze verhalen later nog eens terug zal kunnen lezen!
