We rijden vandaag naar Organ Pipe Cactus National Monument. Een weg die paralel loopt aan de Mexicaanse grens. Over een stuk van 2,5 uur komen we zeker een stuk of 8 a 10 border patrol auto’s tegen en is er op twee plekken een extra grens controle waar iedereen moet stoppen.

We worden niet gecontroleerd, ze checken vooral auto’s aan de andere kant. We komen blijkbaar uit de richting waarvandaan weinig immigranten komen. De mensen die rondom de grensstreek wonen, zijn vast gewend aan al deze controles en aan incidenten rondom de grens, maar voor ons, met een paspoort waarmee grenzen verdwijnen en een wereld voor je open ligt, is het een rare gewaarwording.

De hele situatie zet onze zintuigen een beetje op scherp en als we langs de weg ook nog eens extreem veel kruisjes (sommige inclusief Maria beelden en altaartjes) zien staan (serieus, bijna om de kilometer), slaat onze fantasie op hol en zien we wilde achtervolgingen van de border patrol, schietend op illegale immigranten en drugskoeriers.

Ik zie een jongen met capuchon langs de weg lopen, kijkt hij nou echt schichtig om zich heen of ligt het aan mij. Je ziet hier in Amerika bijna nooit mensen langs de weg lopen en op deze highway 86 die werkelijk door de middle of nowhere loopt, valt het extra op.

Als we stoppen bij een tank station, vraagt Thom waarom er zoveel kruisjes langs de 86 staan en dan blijkt dat die weg lange tijd een stuk smaller was en er daardoor veel ongelukken gebeurden en dat de Border Patrol vaak hekken open liet staan waardoor koeien en dergelijke de weg op liepen met alle gevolgen van dien. Nog steeds geen prettig beeld, maar wel wat minder ‘pief paf poef’ dan het beeld dat in mijn hoofd zich begon te vormen.

Eind van de middag komen we aan bij de camping. Weer prachtig omgeven door grote cactussen en heel stil, er is bijna geen kip. De organ pipe cactus hebben we nog niet eerder gezien en doet zijn naam eer aan! We blijven hier helaas maar één dag, want we moeten langzaamaan toch wel echt richting Las Vegas gaan!