27 feb: Death Valley (3)

We hebben vandaag echt een prachtige tocht gemaakt. Om half zeven zaten we al in de auto op weg naar The Racetrack. Een afgelegen gebied in het noorden van het park, dat wereldberoemd is vanwege stenen die zich voortbewegen en een spoor achter zich aan trekken. Eén van de eerste keren dat dit fenomeen opgetekend is, was in 1905! Tot voor kort tastte iedereen in het duister over hoe deze stenen zich verplaatsen.

Het was zo’n 90km rijden over een geasfalteerde weg en daarna nog zo’n 35 over een jeep road waarbij ze aanraden om een 4×4 te hebben. Een flinke afstand waarvan vooral de laatste 15 full blown wasbord waren en we behoorlijk heen en weer werden geschud. Wederom een prachtige route, wat een landschap. Omdat we zo vroeg waren vertrokken was er nog geen kip op de weg.

Bloemen langs de weg, een bijzonderheid hier.

Aan het einde van het geasfalteerde stuk was er ook een enorme krater te bewonderen. Ontstaan zo’n 2000 jaar geleden door een ondergrondse explosie als gevolg van een botsing tussen magma en gas. Door de uitbarsting waren we omgeven door zwarte bergen, met als enige begroeiing kleine wittige bosjes, een heel apart gezicht. Omdat we nog niet ontbeten hadden, besloten we aan de rand van de krater te picknicken, ook hier was nog niemand te bekennen. Lekker boterhammen met hagelslag en pindakaas gegeten, kon niet beter :-).

De begroeiing rondom de krater

Ontbijten aan de rand van een grote krater

Thom en Bick geven een goed beeld van hoe groot dit ding is.

Na een dik uur hobbelen, kwamen we aan bij een enorm drooggevallen meer. Ik was blij dat ik een vest aan had gedaan, want het ligt op 1130m en het was er niet meer dan 9 graden. We lazen dan de stenen zich vooral aan de zuidkant van het meer bevonden (nog eens 2,5 mijl over wasbord) en besloten eerst een stuk de vlakte op te lopen met Bickel. Die was helemaal in haar nopjes met het gladde oppervlak en vond natuurlijk de enige stok die er in de wijde omgeving te bekennen was!

In de verte zien we het drooggevallen meer liggen

Op de vlakte

Hmm Bickel… wat doe je daar??

Eilandje in een drooggevallen meer

Best Friends!

Toen door naar de stenen. Thom was nogal sceptisch en had het gevoel dat we teleurgesteld zouden worden door de mooie foto’s die we online hadden gezien, maar we werden aangenaam verrast. Een bekende van het gebied die er een nacht had gekampeerd, vertelde ons welke kant we op moesten lopen en toen waren we plotseling omringt door stenen van allerlei formaten die een spoor achter zich trokken door de opgedroogde klei. Een bizar gezicht, vooral omdat de sporen redelijk dwars door elkaar heen lopen en soms bijna met een hoek van 45graden van richting veranderen. Heel fascinerend om te zien!

De stenen rollen van een berg de vlakte op en gaan dan aan de wandel. Tot voor kort was het een raadsel waarom. Er zijn aardig wat studies aan besteed. Al pratend over hoe het nou precies zit en wat ik me nog van Google kon herinneren, liepen we terug naar de auto. En wat er toen gebeurde, was echt een gelukje van de bovenste orde (nee, we zagen niet plotseling stenen bewegen :-)! Terwijl wij een wrapje aan het verorberen waren, stopten er een aantal auto’s waar allemaal mensen met o.a. filmcamera’s uitstapten. Ook twee rangers die ons nog even complimenteerden met de onzichtbare lijn waar Bickel aan zat (heel vriendelijk trouwens haha!) en of ze haar even mochten aaien (iedereen wil Bickel hier aaien, in Nederland gebeurt dat zelden, heel grappig!). Thom bedacht zich dat zij misschien wil wisten hoe snel die stenen zich voortbewogen. Nou zei eentje, dat kun je beter aan hem vragen, want hij is de geoloog die het fenomeen heeft verklaard! Super leuk! Hele enthousiaste man die daar was met een Japanse cameraploeg om een educatieve film te maken. Hij nam uitgebreid de tijd om van alles te vertellen en wij hingen aan zijn lippen, want dit was informatie uit eerste hand.

Heel in het kort: de stenen bewegen zich niet voort, maar het ijs wat zich onder ideale (hij noemde het, het Goldie Locks effect, weet je wel van het sprookje met de beren en de pap?) omstandigheden vormt op het meer, beweegt. Dit gebeurt bijvoorbeeld als het heeft geregend, het water ’s nachts bevriest en het ijs overdag door de wind als een soort kruiend ijs de stenen verplaatst. Heel lang werd gedacht dat het de wind was die de stenen voortduwde als er ijs lag, maar ze zijn er nu over uit, dat dat heel onwaarschijnlijk is. Wat een cadeautje om die man daar te treffen!

Toen we weer terugreden, kwamen we een auto tegen met 2 lekke banden! Super pech, door één scherpe steen. Ze hadden wel een pomp bij zich, maar het leek zeer onwaarschijnlijk dat ze genoeg lucht zouden houden om weer terug te rijden. Normaal hadden ze bandenpluggen bij zich, maar helaas nu niet. Wij hadden er nooit van gehoord, maar daar kun je dus heel goed je band mee repareren onderweg, zeker een goed idee om een paar van te kopen. Wij vroegen of we ergens mee konden helpen en toen ze hoorden dat we naar Furnace Creek gingen, vroeg één van de mannen of hij kon mee te rijden om daar pluggen op te halen. Ze bleken op dezelfde camping te staan dus dat was een no brainer.

Onderweg hadden we een heel leuk gesprek. Hij bleek samen met zijn broer windsculpturen te ontwerpen en hadden daar een goede bussiness in opgezet. In een ver verleden was hij masterplanner geweest van grote projecten en dus helemaal geinteresseerd in Tom’s Planner. Gelukkig maar dat het klikte, want we zaten toch anderhalf uur met elkaar in de auto. Grappig detail: zij hebben ook een blonde labrador…en dit heet: Pickle!! Dat is ook toevallig toch?? Helemaal omdat wij hadden besloten haar hier Pickle te noemen, omdat niemand haar naam snapt als we zeggen dat ze Bickel heet!

Nou een lekker volle, maar heel erg leuke en bijzondere dag!