26 oktober: Brokkenpiloten en prachtige uitzichten

‘Je gaat toch wel mee fietsen vandaag?’ vroegen Daan en Peter tegelijkertijd. Ik zei dat ik het wel leuk vond, maar dat ze dan wel af en toe moesten wachten, omdat ik hun tempo niet bij zou kunnen houden. Het maakte ze niks uit er was ook genoeg uitzicht om van te genieten zei Peet, dus ik ben weer gezellig meegegaan vandaag!

Wat een prachtige route! We moesten nog even langs de fietsenwinkel voor de fiets van Peter en Marcel, waar iets kapot aan was en dus lag het voor de hand om ook weer in die buurt te fietsen. Eerst weer even een bakkie doen, met meer dan genoeg gezellige kletspraatjes. We hadden onze zinnen gezet op de Tempelton trail en die was nog veel mooier dan we van te voren gedacht hadden. Een lang stuk van de route liep als een soort richel langs de berg (niet heel smal hoor) en daardoor had je een prachtig uitzicht over de vallei en goed zicht op de rotspartijen waar we langs fietsten.

Na zo’n 10 kilometer gingen de mannen door op een zwarte ‘piste’ en had ik van te voren al bedacht af te slaan en het rondje terug naar de parkeerplaats te rijden. Dat zou betekenen dat ik misschien een uurtje op hen moest wachten, maar ik had een boekje bij me, dus dat vond ik geen probleem.

En inderdaad na een dik half uur kwamen zij ook beneden, maar niet meer helemaal heel! Daan was flink gevallen en Marcel was ook over zijn stuur gekiept. Het is soms part of the game, maar wel pijnlijk. Heb zelf ook onder de blauwe plekken gezeten, maar het hoort een beetje bij het leren van de techniek. Als je niet al te gekke dingen doet, valt de schade ook meestal wel mee….ok ik ben nu heel stoer, maar de tranen hebben ook wel vaker over mijn wangen gerold hoor hihi.

Gehavende benen van Marcel

Daan was een klein stukje naar beneden gekukeld bij een stijle afdaling.

Helaas moest de onderste snee gehecht worden. Drie hechtingen erin.

Geen overbodige luxe die first aid kit die we altijd bij ons hebben! Kwam nu goed van pas!