Stel je voor dat je ergens in een willekeurige canyon loopt, het stikt hier van die dingen. Niet eentje in de top 3, maar gewoon eentje die we hadden gekozen, omdat de batterij van mijn fiets richting op ging en we dus niet verder konden fietsen, want we moesten ook weer terug. Bij de ingang spraken we nog even wat mensen uit Washington die de wandeling net gedaan hadden en verder was er helemaal niemand. Duss…een behoorlijk desolate plek. Heb je het beeld voor ogen? Nou daar kwamen we dus een Nederlandse vrouw uit Breda tegen die verdwaald was! Wat the F?! Echt zo idioot. Ze leek een beetje gedesoriënteerd, dus wij lopen met haar een stuk terug de canyon uit tot waar wij onze fietsen hadden neergezet (we konden er niet helemaal infietsen, op een gegeven moment moet je lopen). Beetje kletsen en oeps dan blijkt ze ook nog redelijk racistisch van aard te zijn, want waar woonden we dan in Amsterdam, toch niet in het centrum, want dat was tegenwoordig zo zwart….Thom was geneigd om haar ter plekke achter te laten haha! Maar goed, toen we bij de fietsen kwamen, zei ze zelf dat ze de uitgang nu wel wist te vinden. Sowieso een beetje vreemd om verdwaalt te raken in zo’n canyon want er is maar één manier om er in te lopen en er dus ook weer uit. Geen zijpaden of zo alleen maar steile wanden! Nou ja, het was echt zo raar, we komen al weken geen Nederlanders tegen en dan plotseling eentje hier in de wildernis midden in Utah.

De canyon was weer prachtig, we zeiden op een gegeven moment dat we op moeten houden met foto’s maken, maar dat is niet eenvoudig! Zie hieronder het resultaat van mijn selectie, vast te veel foto’s, maar ook hier kon ik niet kiezen!