Gisteren kwamen we aan het begin van de avond aan bij Stateline campground die inderdaad precies op de grens ligt tussen Utah en Arizona. Onze telefoon ging gek want er is een uur tijdsverschil, dus het ene moment was het 7 uur en het volgende moment weer 6 uur. Erg grappig.

Het is een heel klein campinkje en er was verder helemaal niemand. We hadden de tent opgezet onder een afdak, want er hing een enorm donkere lucht en die gaan hier gepaard met flink onweer, iets waar de ranger ons al voor had gewaarschuwd. Gelukkig trok het aan ons voorbij en bleef het de hele nacht rustig. We waren allebei wel moe van alles bij elkaar pakken en ook nog twee uur rijden, waarvan 35 kilometer over wasbord (!), dus na een hapje eten en wat lezen doken we rond half tien ons bed in. We hadden nog wel even Thom’s Douwe Dabbert backpack nodig. Hij heeft in zijn camelbak (die inmiddels is geupgrade naar een grotere rugzak ook voor IJsland) echt van allerlei handige dingen zitten. Nu bleek er bijvoorbeeld een winkelhaak in de buitentent zitten. Thom rommelt wat in zijn rugzak en haalt er een rolletje ductape uit! Daarna wilde ik wat opwarmen, oeps, lucifers vergeten! Thom rommelt weer wat en haalt er een soort vuursteen aanstekertje uit die alleen kan vonken. Maar genoeg voor het gasbrandertje. Hij is van alle markten thuis, super handig!

We hadden de wekker om half zes gezet, maar om vijf uur waren we allebei wakker en toen ook maar opgestaan. Het is nog wel donker, maar met aankleden, lenzen in en naar de trailhead rijden, wordt het licht als we aankomen bij de parkeerplaats. Omdat ik die blessure had aan mijn voet, had ik drie paar schoenen bij me haha! Een paar gewone gympen, een paar open wandelschoenen en een paar slippers. Ik had er nog een hard hoofd in dat ik het ging halen, in het totaal 11 kilometer en zover had ik nog niet gelopen, maar het ging super goed! Ik kan nu wel echt zeggen dat het probleem voorbij is. Verder hadden we ook allebei 3 liter water bij ons, daar was bij de briefing behoorlijk op gehamerd.

Er stonden al best veel auto’s toen wij aan kwamen rijden, maar uiteindelijk waren wij toch de eerste op de trail. Had ik helemaal niet verwacht, ik dacht dat er vast wel een paar van die hele sportieve types zouden zijn, die al om 5 uur gingen lopen, maar blijkbaar waren wij zelf die types ?! We liepen min of meer tegelijkertijd op met een jongen uit Vietnam die in Ohio woonde. Hij legde alles vast op video en foto inclusief commentaar voor zijn familie, erg grappig om te zien. Hij was ook super blij dat hij de wandeling mocht gaan doen.

Er was trouwens wel controle, toen wij op de terugweg waren, kwamen we twee rangers tegen die onze permit wilden zien. Ik vraag me af of het nou vaak gebeurt dat ze moeten dealen met mensen die geen vergunning hebben.

Na anderhalf uur lopen en nog een flinke klimpartij, kwamen we aan bij de Wave. Ik zal ook weer de foto’s voor zichzelf laten spreken, het was in één woord FANTASTISCH!! Binnen een week hebben we de wandeling in Bryce overtroeft!

Deze zandsteenformatie uit de Jurassic periode (200 tot 145 miljoen jaar oud) is, als ik het goed begrijp, voornamelijk ontstaan door erosie door wind. Het lijnenspel heeft te maken met de dominante windrichting. Vroeger waren het zandduinen die migreerden door een woestijn. De lijnen zijn ontstaan door een variatie in de korrelgrote van het zand en de manier waarop deze versteend is. Op de foto’s zie je dat op sommige plekken, vooral hogerop, het lijnenspel verstoord is en er een soort organische vervormingen te zien zijn. Ik heb opgezocht hoe dat kan, want het is net alsof er een reus met modder heeft gespeeld. Nou reuzen bleken inderdaad een rol te spelen alleen dan in de vorm van dinosaurussen! In de overgang van zand naar steen, hebben zij de toplaag vervormd door er overheen te lopen. Nu zijn dat de toppen van de steenformaties. Er zijn in de buurt ook sporen van dinosaurussen te zien, maar die konden wij niet vinden. Gelukkig hebben we in Moab al eens gave afdrukken gezien. Heel onwerkelijk omdat ze zo enorm oud zijn.